1. Matkobójczyni i cesarzowa jednocześnie

Miałam pięć lat, kiedy moja siostra z krwi po raz pierwszy nazwała mnie matkobójczynią, machając przede mną małymi piąstkami które od ścisku i gniewu aż zbielały. Pamiętam, że nie zrozumiałam wtedy, co do mnie powiedziała i przez długi czas chodziłam od pokoju do pokoju po naszej rezydencji w Tokio borykając się z jej słowami, których nie mogłam za nic z siebie wyrzucić. Wewnętrznie czułam, że znaczy to coś niedobrego, przykrego, oraz że gdy już odkryję znaczenie tego przezwiska, na pewno wybuchnę płaczem, bo właśnie taki był zamiar mojej siostry i pragnienie – chciała zobaczyć, jak płaczę dwa razy mocniej od niej. Nazwała mnie matkobójczynią z zimną premedytacją bowiem w chwili, gdy niechcący wypuściłam z ręki porcelanową szkatułkę, którą dostała od "ukochanej" babki Katsuko, która zawsze ją faworyzowała. Miałam małe niezdarne rączki, a ponieważ jeszcze nie powinnam była w ogóle jej dotykać i wystraszyłam się, gdy zostałam przyłapania na naruszaniu prywatności mojej starszej o pięć lat siostry przez nią samą, podskoczyłam do góry, słysząc potem stukot taki sam jaki towarzyszy przy pękaniu naczyń. W poprzednim w cieleniu musiałam być diabłem, bo przez mój pech cierpieli wszyscy wokół.

Miałam tylko pięć lat, ale załamanie z gniewem, które natychmiast pojawiło się na twarzy siostry sprawiło, że padłam na kolana i płaczem spróbowałam wrócić w jej łaski wylewając serię plączących się niczym niechciane chwasty w ogrodach przeprosin. Mój wiek był nieważny, więc nie mogłam liczyć na żadne ulgi z jego powodu. W odpowiedzi uzyskałam przezwisko, a potem zostałam wyrzucona z pokoju. Przez następny miesiąc siostra starała się  unikać ze mną kontaktu, a gdy siłą rzeczy zostawałyśmy same w pokoju na przykład po posiłku, nie odzywała się do mnie słowem i ignorowała wszystkie wypowiadane przeze mnie słowa. Z powodu głupiej porcelany stałam się dla niej duchem.

Długo zastanawiałam się nad znaczeniem owej ksywki, aż skończyłam siedem lat i zrozumiałam ją samodzielnie. Fakt faktem nie zapłakałam, ale poczułam żal do siostry, który i tak był dla niej nic nieważny. Moje myśli obrały inny kierunek swojej wędrówki, mianowicie zaczęły zastanawiać się, czy matkobójczyni w ogóle do mnie pasuje. Od ojca nie raz słyszałam, że urodziłam się cała we krwi, a wychodząc z matki rozerwałam jej łono tak bardzo, że ta wydając z siebie przepełniony agonią długi krzyk zmarła po wielogodzinnych męczarniach. Jeszcze zanim nauczyłam się liczyć na placach i wiązać sandałki z kwieciste wzory wiedziałam, że mój ojciec nienawidzi mnie równie mocno, co moja starsza siostra. Wraz z chwilą, w której sobie to uświadomiłam, dostrzegłam dziwną, przesączoną jadem atmosferę, która zawsze rozsadzała ściany naszego domu. Czułam wiszącą w powietrzu nienawiść, pęczniącą przy rodzinnym śniadaniu, obiedzie i kolacji. W jednej chwili zrozumiałam już, dlaczego nigdy nie miałam żadnych zabawek, nosiłam stare, nieładne ubrania, nie chodziłam do żadnej szkoły, siostra nigdy nie chciała się ze mną bawić, a ojciec rozmawiać. Zrozumiałam już, czemu podnosił na mnie rękę przy byle okazji, z kolei przy obcych dla mnie ludziach udawał, że mnie kocha. Obarczono mnie winą za śmierć matki, ukochanej żony mego ojca, potężnego Toshiro Tohomiko, właściciela firmy zajmującą się zaawansowaną technologią i robiącą interesy z partnerami z całego świata. Zupełnie nie wiedziałam jakimi to niby zdolnościami mogłabym tego dokonać, jednakże przezwisko "matkobójczyni" szybko się przyjęło; wkrótce również mój ojciec nieraz potrafił mnie nim obrazić, gdy to na przykład dostałam ataku kichania przy stole. Niefortunnie zachorowałam na grypę, co było wielkim wyczynem, gdyż nie pozwalano mi praktycznie w ogóle wychodzić z domu wierząc, że to wstyd pokazywać się z taką córką. Co gorsza w tym samym roku doszło do trzęsienia ziemi w Chūtesu i oczywiście nie obeszło się bez krzywych spojrzeń, a że ojciec uwierzył, że jakikolwiek mój kontakt z przyrodą jest niebezpieczny dla innych, odciął mnie od wszelkich map świata i globusa, uważając, że moje zwykłe dotknięcie palca jakiegoś zielonego skrawka z nazwą miasta, może sprowadzić na owe miejsce kataklizm. Sama byłam chodzącym nieszczęściem, więc zaczęłam siebie samą nienawidzić, przezywać, przeklinać. Uwierzyłam, że nie ma na dla mnie na świecie miejsca.

A wszystko przez przesąd związany z niebieskim koloru oczu. Jak powszechnie wiadomo Japończycy rodzą się z ciemnymi włosami i z ciemnymi oczami. Jeśli ktoś przyjdzie na świat z jasnymi oczami, zaraz jest wytykany palcami, bo jest wyjątkiem i dziwakiem w społeczeństwie. Czasem spotyka się z większą lub mniejszą wzgardą, rzadziej z akceptacją. Ja jeszcze nigdy nie usłyszałam, żeby moje oczy były zjawiskowe czy piękne. Zawsze były przeklęte.

– Są odzwierciedleniem płynącej w tobie krwi demona – powiedział raz mój ojciec. Tego samego wieczora spróbowałam je sobie wydłubać, ale niestety zabrakło mi odwagi i nadal nie zmyłam z siebie tej hańby. Byłam małą, czarnowłosą Japonką z małym nosem, uszami i stópkami. Siostra nieraz naśmiewała się ze mnie, porównując moje stopy do zdeformowanych stópek Chinek, mających przypominać kwiat lotosu. Słyszałam raz legendę związaną właśnie z deformacją stóp; Chinkom miażdżyło się stópki w kształt lotosu, by ich pan mąż mógł rozkoszować się nimi "smakować złocisty lotos, równocześnie wprowadzając swą nefrytową włócznię w jej nefrytowe wrota aż do momentu chmur i deszczu". W Chinach najważniejsza była rozkosz pana i władcy. Tu w Japonii jednak była to wada, moja wada, bo ponoć kobieta o zbyt małych stopach nie zajdzie za daleko, zawsze będzie się potykać, a każdy bieg grozić będzie kalectwem. I tak jednak było to niczym wyjątkowym i wszystko byłoby dobrze, gdyby nie właśnie moje oczy.

Były niebieskie, jasne jak niebo, ziemne jak lód, a zamiast duszy pływał w nich demon. Zastanawiałam się więc czemu nie zostałam nazwana Demon, tylko nosiłam imię Kimiko, które oznaczało "cesarzowa". Z jakiej to niby racji dziecko tak paskudne i przeklęte jak ja, zasługiwało na tak szlachetnie imię? Co prawda ojciec nigdy go nie używał, zwracając się do mnie, tak samo jak moja siostra – albo słyszałam znienawidzone przezwisko, albo było po prostu: "Ej, podejdź tu", "Ej, zrób tamto", "Ej, ale ty jesteś głupia". Po jakimś czasie dowiedziałam się od upitej sake babki, że nasz zmarły dziadek był niebieskookim rudzielcem pochodzącym z Europy, który sprośnymi dowcipami skradł jej serce. Zdradziła mi również, że takie imię chciała dla mnie mama, która będąc ze mną przez cały czas w ciąży opowiadała, że jestem wyjątkowa, że wstąpił w nią wielki smok i kiedyś będę jedną z najpotężniejszych istot na Ziemi. Wszyscy uważali, że płód jest skażony jakąś chorobą i to odbija się psychice mojej mamy, dlatego właśnie zaczęła opowiadać przedziwne historie nie mające nic wspólnego z rzeczywistością. Kochała mnie jednak, a nawet zaniedbała na jakiś czas swego męża z pierwszą córką, byle tylko jej wielki brzuch miał się dobrze. Słuchając tej opowieści natychmiast przestałam nienawidzić mamę, choć był taki okres, że krzyczałam do sufitu, gdy byłam sama w domu, że ją potępiam za to, że zostawiła mnie samą, skazując na taki los. Krzyczałam, że wolałabym się nigdy nie urodzić.

Przestało być dla mnie dziwne, dlaczego moja siostra ma rude włosy. Poszczęściło jej się i zachowała orzechowy kolor oczu, głęboki jak błotniste jeziorka, ale kłaki miała już barwy ognia, jednakże to nikomu nie przeszkadzało. Jeśli chciała, zawsze mogła przefarbować je na czarny, by wtopić się w tłum. Jeszcze się tak nie zdarzyło, żeby musiała zrobić to z przymusu. Była popularną Japoneczką o rysach ostrzejszych od moich, z siłą charakteru taty i nie cierpiącą na małe stópki. Była piękna już jako dziecko, nic dziwnego więc, że to ona pełniła rolę oczka w głowie taty. Podczas gdy ona dostawała najmodniejsze ciuchy i zabawki, ja cieszyłam się starymi ubraniami, z których wyrosła, dostając na piśmie tekst, który mam mówić ludziom, gdyby odwiedzając nasz dom zapytali się, czemu chodzę w łachmanach – miałam mówić, że nasz wielce szanowany ojciec jest tak zapracowany i oddany swojej pracy, iż częściej woli mi dać jakiś gadżet niż nową bluzkę uważając, że ma o wiele większą wartość. Zafascynowanego technologią ojczulka każdy zrozumie i nikt nie będzie go posądzać o bycie złym rodzicem. Nikt oprócz mnie, ale ja w tym wieku nie czułam potrzeby się buntować, w końcu wychowywano mnie na posłuszną córkę, tak jak wszystkie inne córki w Japonii. Nieważne, jakby mogło by nie być ciężko, zawsze trzeba darzyć rodzica bezwzględnym szacunkiem i być mu bezwzględnie lojalnym. Taka była kultura Japończyków, pomagająca wytrzymać ból każdego klapsa czy uderzenie bambusową laską za nawet najmniejsze przewinienie. W końcu ja byłam głupim małym dzieckiem o przeklętych oczach, natomiast on prezesem potężnej firmy. Stał wyżej ode mnie, był mądrzejszy i ważniejszy dla państwa, więc jakże mogłabym prosić o dar łaski boga?

Wiedziałam, że mój ojciec wolałby mieć syna – kobiety to w końcu słaba płeć, i chociaż Japonia w ostatnim wieku niezwykle rozkwitła na mocy wpływów z Ameryki i Europy nadal pozostawali ludzie starej daty, którzy nie umieli się przełamać i dać kobiecie poważnego zawodu jak na przykład praca w biurze. Mojej siostrze się upiekło, więc nie musiała harować od rana do wieczora, sprzątając cały dom. Dodatkowo robiła mi zawsze na przekór, zostawiając swój pokój zawsze zawalony jakimiś gratami, kosmetykami, niepotrzebnymi, a jednak trzymanymi w szafie ubraniami. Nie potrzeba było dużo czasu, by do ksywki matkobójczyni doszło "chciwuska".

Nie wiem co się ze mną stało, ale pewnego razu hodowana we mnie na przestrzeni lat zazdrość wreszcie dała o sobie znać i pchnęła mnie do tego, że ukradłam mojej siostrze bluzkę w różowe kwiaty wiśni. Była za duża o dwa rozmiary, jednak miała tak przemiły zarówno dla oka jak i dotyku materiał, iż nie mogłam mu się oprzeć. Oczywiście ani razu jej nie założyłam, żeby nie wyszło na jaw co stało się z ulubionym nowym ciuchem mojej siostry. Tym bardziej, że szukała go po całym domu, a gdy zaczynała oskarżać mnie o kradzież, jak gdyby nigdy nic zaprzeczałam, że wiem cokolwiek na ten temat. Nie miałam wyrzutów sumienia. Nawet wtedy, gdy mój pokój został przetrząśnięty i bluzka znaleziona. Siostra mnie skrzyczała, dała kolejne nowe imię, ojciec zaś zbił. Mimo wszystko czułam jakąś nieokrzesaną radość z tego, że zdołałam zadać wcześniej siostrze ból, rozwścieczyć ją, oraz chwilę trzymać w stanie beznadziejności, kiedy to poddawała się co rusz podczas szukania zguby. Chociaż przez chwilę mogłam poczuć się górą. Być silną i mieć przewagę.

Akurat jeśli chodzi o chciwość, nie uważałam, by była to zła cecha. Chciwość napędzała ludzi, napełniania motywacją do działania i pomagała osiągać zamierzone cele. Gdyby nie chciwość, tkwilibyśmy w średniowieczu, jeśli nie w starszej epoce.

Miałam dziewięć lat, kiedy dowiedziałam się czym jest seks podglądając moją siostrę przez szparę w niedomkniętych drzwiach, leżącą na wznak pod jakimś czarnowłosym chłopcem niewiele wyższym od niej samej. Leżała cała mokra i piszczała, prosząc o więcej, a także wyznając co moment swe uczucia względem niego. On również jęczał z rozkoszy, różowy na pyzatej buzi. Czułam się dziwnie, podglądając ich, tak jakby podświadomie wiedziałam, że robię coś złego, że naruszam czyjąś prywatność. Sam fakt, że oboje byli nadzy powinien mi wystarczyć, żeby odejść spod tych drzwi, jednakże jakaś dziwna siła, ochota i ciekawość zmuszały mnie do tego, by pozostać w miejscu. To było ekscytujące. Przez całą noc śniłam potem o seksie, o męskim wężu wchodzącym do kobiecej norki., nefrytowej włóczni i o nefrytowych wrotach.

Gdy do moich dziesiątych urodzin pozostało pięć miesięcy, ojciec zdecydował się mnie pozbyć stwierdziwszy, iż nigdy nie będzie ze mnie żadnego pożytku, a klątwa niebieskich oczu musi być prawdziwa, bo w pracy zaczynało mu iść nie najlepiej. Poza tym ludzie coraz bardziej interesowali się powodem, dla którego Toshiro Tohomiko nie puszcza swojej drugiej córki do szkoły, tylko trzyma cały czas zamkniętą w domu, jak jakiegoś więźnia. Nie mogłam uwierzyć, że mój własny ojciec chce się mnie pozbyć. Ogarnięta lekiem tak silnym, że nie mogłam ani jeść, ani spać, błagałam ojca, by mnie przy sobie zatrzymał.

– Proszę, ojcze, nie wyrzucaj mnie z domu. Obiecuję być dobrym dzieckiem.

Zbywał mnie machnięciem ręki, ignorując moje łzy. Czułam pustkę w sercu. Nie chciałam za nic żegnać się z naszym domem pełnym luksusów, wspomnień, nawet jeśli większość z nich była bolesna.

Żeby mieć upragniony spokój od wszystkich problemów, wybrał dla mnie klasztor Xiaolin w Chinach, spełniający wszystkie jego standardy. Najchętniej wysłałby mnie do zwykłego sierocińca, ale istniało zbyt wielkie ryzyko, iż ktoś kiedyś odkryje ten sekret i wykorzysta go w jakiejś kampanii przeciwko mojemu ojcu. Poza tym po zyskaniu pełnoletniości opuściłabym ów zakład i mogłabym ubiegać się o swoje prawa, wytyczając bolesne dla niego procesy sądowe. Zniknąć też bez śladu nie mogłam, bo każdy będzie o mnie pytać; nawet jeśli przez większość życia trzymana byłam pod kloszem, moja egzystencja nie była światu obca. Klasztor Xiaolin w Chinach gwarantował mu sporą odległość ode mnie, związanie mi rąk na całe życie, bowiem mnichem nigdy nie przestaje się być, oraz pewność, że nie będę mieć tam łatwego życia. Mistrzowie Xiaolin znani byli ze swej surowości, niezłomności i bezlitości. Ponadto niestraszna była im klątwa niebieskich oczu, czy przesąd, że jak dotknę mapy nastąpi koniec świata. Większy problem stanowił fakt, że nie byłam chłopcem.

Do klasztoru Xiaolin przyjmowali dzieci już od czwartego roku życia, jednak byli to sami chłopcy, nigdy dziewczęta. Wśród nauczających mistrzów również nie można było spotkać żadnej kobiety. Ojciec mimo wszystko spakował mnie i poleciał ze mną samolotem do Chin, do obcego mi kraju, którego sama nazwa mnie podniecała, o wiele bardziej niż sam lot maszyną, w której siedziałam po raz pierwszy w swoim życiu. Prócz mojego skromnego bagażu zabrał ze sobą zaufanych prawników oraz walizki pełne pieniędzy z chińską walutą. Gdy wylądowaliśmy nie miałam nawet chwili, żeby się rozejrzeć, a byłam ciekawa jak pod kątem technologicznym wygląda Hong Kong. Z tego co udało mi się zaobserwować to niewiele różnił się od Tokio. Klasztor zaczęłam więc wyobrażać sobie jako wysoki drapacz chmur zbudowany z szyb, którego wnętrza podobne byłyby do wnętrz mojego domu. Myślałam, że przyjdzie mi mieszkać w kolejnym apartamencie, a brak różnic w otoczeniu pomoże mi nie tęsknić za Krajem Kwitnącej Wiśni. Zdziwiłam się zatem ogromnie na widok drewnianego kompleksu starych budynków przypominających te na malowidłach poświęconych buddom. Miałam wrażenie, że przeniosłam się w czasie o dobre tysiąc lat. Większą podróż do Klasztoru pokonaliśmy zamówioną limuzyną, jednak dalszą drogę musieliśmy pokonać "pieszo", idąc przez dzikie lasy i góry. Klasztor leżał bowiem ukryty wśród przełęczy, niedaleko rzeki. Ojciec wynajął dla nas coś na wzór rikszy, którym jeżdżą w Japonii gejsze. Nie czułam się ani trochę zaszczycona mogąc również w niej podróżować, gdyż nawet walizki z pieniędzmi własną riksze dostały. Udało nam się dotrzeć do klasztoru przed zmrokiem.

Przed jego murami przywitało nas trzech brodatych mistrzów w biało-niebieskich szatach, wspartych drewnianymi laskami. Na ich widok pociągnęłam ojca za rękaw marynarki, pytając:

– Gdzie ci mistrzowie, ojcze?

On odpędził mnie, każąc mi się uciszyć. Później sama się zorientowałam, że właśnie ci staruszkowie są tymi wojownikami, o których krążą legendy i którzy mają nauczyć mnie Kung Fu i innych technik. Nie mogłam w to uwierzyć, choć nadal wierzyłam, że Ziemia jest płaska i smoki istnieją. Ci staruszkowie trzęśli się, ledwo przed nami stojąc. Krzywili się widząc mnie, choć nie pisnęli jeszcze żadnym słowem. Nim wyruszyliśmy w podróż do Chin zaproponowałam ojcu, żeby przebrał mnie za chłopca, obiecując mu przy tym, że świetnie się spiszę i nikt nigdy nie pozna mojego sekretu. On spojrzał na mnie litościwie i po trochu z niesmakiem.

– Ech, głupie dziecko. Jeszcze pierwszego dnia wydałoby się, że jesteś dziewczynką, bo chłopcy kąpią się tam w jednej łazience i każdy od razu by zauważył, że nie masz węża między nogami, a norkę. A gdyby nawet udałoby ci jakoś myć w ukryciu, wystarczyłoby byś podrosła i wtedy jeśli nie rysy twarzy, to rosnące piersi by cię zdradziły. Odesłaliby cię do mnie zapewne tego samego dnia.

Stałam więc cicho, siląc się na sympatyczny uśmiech. Oczy trzymałam spuszczone w dół, aby przypadkiem nie przeraziły tych emerytowanych wojowników blaskiem pływającego w nich demona. Mój ojciec kiwnął ręką do jednego ze swoich ludzi trzymającego walizki z pieniędzmi, by wystąpił do przodu. Otworzywszy je zaczęłam bacznie obserwować miny staruszków, które nie zmieniły się ani trochę. Z obojętnością patrzyli na pieniądze, słuchając przy tym wywodu mojego ojca, iż ogromnie potrzebna mu opieka nad córką taka, jaka właśnie zapewniona jest w Xiaolinie. Mistrz o czarnej brodzie i włosach stojący po środku obruszył się mówiąc, że to nie jest szkoła, którą można sobie kupić i nie ma takiej rzeczy na świecie, którą zdołałby ich przekupić, by mnie przygarnęli. Stanowczo odmówili powołując się na swój kodeks z żelazną zasadą oznajmiającą, że dziewczynkom do klasztoru wstęp wzbroniony. Nie wiedziałam czemu, ale zrobiło mi się przykro, słysząc tę dyskryminację, choć powinnam się cieszyć, że jednak nie zamieszkam w psiej norze, a wrócę do swojego domu, przy okazji ciesząc się, że mojemu ojcu nie wyszło sprzedanie swej chodzącej klątwy komuś innemu.

Wtedy wyjął on asa z rękawa i padł przed nimi na kolana; zaczął błagać by mnie wzięli tłumacząc, że nie może sobie ze mną poradzić. Kłamał, że każda niania która miała ze mną kontakt umierała w pożarach, że on sam nie może się mną zająć przez pracę, a matka zmarła przy porodzie, nie przestając mamrotać o smoku, z którego zostałam poczęta. Byłam pewna, że mistrzowie nie uwierzą mu w te bajki, a jednak ten sam środkowy mistrz podniósł wówczas rękę do góry, każąc mu zamilczeć. Poprosił, by powtórzył tę część ze smokiem, a ojciec z racji, że był bystrym człowiekiem, załapał, że jeśli ubierze tę bajkę w jeszcze barwniejsza historię, wezmą mnie do klasztoru nawet za darmo. Opowiedział im więc o smoku, który nocami nękał jego żonę, przez to za dnia ciągle o nim mówiła, i dla którego zaczęła jadać surowe mięso, oraz kąpać się we wrzącej wodzie. Mówiła, że sama nosi w sobie smoka, wybrańca, który zbawi świat od zła, stąd nawet mój kolor oczu jest inny od wszystkich członków naszej rodziny. Przypomniał sobie o kataklizmach w Japonii i nakłamał, że przed pojawieniem się trzęsienia ziemi chodziłam i skakałam po całym domu jak opętana, wołając "pękająca ziemia, pękająca ziemia", nie wspominając już o innych paranormalnych zjawiskach, które miały miejsce w rezydencji. Powołał się nawet na datę moich urodzin.

– Urodziła się w roku, który wy uważacie za Rok Bawoła, co znaczy, że w życiu osiągnie jakiś sukces. Jej dzień narodzin to kayōbi, czyli wtorek, a więc dzień ognia.

Po raz pierwszy w życiu zapragnęłam płakać, uświadamiając sobie jeszcze bardziej, jak bardzo mój ojciec mnie nienawidzi, jak bardzo chce się mnie pozbyć i jak bardzo jestem niechciana na całym świecie, bo nawet tu w Chinach mistrzowie z początku w ogóle mnie nie chcieli.

Ale po usłyszeniu  bajki o smoku ulegli, zmienili zdanie, dając mi tym samym szanse na niby lepsze życie. Faktycznie nie chcieli pieniędzy twierdząc, że przygarną mnie za darmo. Ponieważ jednak mój ojciec musiał zachowywać pozory kochającego ojczulka, a także mieć w dokumentach potwierdzenia przelewów na klasztor, do którego wysłał swoje dziecko, obiecał skromny datek na, jako akt wdzięczności. Na koniec życzył im powodzenia, a ze mną pożegnał się fałszywym uściskiem.

– Jak ma na imię? – zapytał czarnowłosy mistrz mego ojca.

– Kimiko – odpowiedziałam za niego, bo on chyba zapomniał, jakie imię nosi jego matkobójczyni. – Kimiko z rodu Tohomiko.

Witam wszystkich serdecznie na moim blogu i gorąco zapraszam do czytania. Od razu mówię, że spam proszę zostawiać w przydzielonej mu zakładce, a pod rozdziałami komentarze ze szczerą krytyką. Dopiero za nią odpłacam się tym samym :) I naprawdę proszę się nie wstydzić :)