13. "Zawiść krwi i księżniczka w opałach"

Odliczałam pędzące jak wiatr w górach sekundy, czekając, aż w drzwiach pojawi się Nefrytowy z wściekłością w oczach. Bałam się tego spotkania, moje nogi uginały się, gotowe zmusić mnie do tego, bym padła na kolana i błagalnie zaczęła mu wyjaśniać, że niczym nie zawiniłam. Bałam się też, że samo jego gniewne spojrzenie będzie w stanie mnie zamordować. Kompletnie przestałam zważać na Mistrza Guana, który razem ze mną obecny był w pokoju i nie zaprzestał oferować mi swej pomocy. Odmawiałam i za któryś razem wreszcie odpuścił. Nie przestałam zerkać na drzwi, w pewnym momencie nie wytrzymałam i powiedziałam, że nie nadaję się, żeby dziś trenować. Uciekłam nim Mistrz Guan zdążył mnie zatrzymać. Biegłam jak po napaści seksualnej do swego pokoju, by w nim zgasić smutki lampką dobrej sake oraz przeczekać zapowiadającą się burzę. Wiatr bijąc mnie po twarzy zdawał się nieść ze sobą słowa pełne przekleństw, które Nefrytowy szykował złożyć mi i Guanowi. Byłam przekonana, że wpadnie do Klasztoru, a także że kiedy to zrobi, postawi mnie w bardzo trudnej sytuacji. Instynkt Tygrysa to potwierdzał. Nie byłam jeszcze gotowa na to, aby odejść z Xiaolin dlatego wiedziałam, że będę musiała go powstrzymać przed zabijaniem starego przyjaciela. O ile tylko na zabiciu jednego człowieka się skończy, w co wątpiłam.

Po drodze wpadłam niechcący na Mistrza Funga, który zapytał mnie, czemu mam minę jak rybak po złowieniu ryby mięsistej rzece. Skłamałam, że źle się czuję i odeszłam, nie dając mu obarczyć mnie pełnym podejrzliwości spojrzeniem. Gdy dotarłam do pokoju położyłam się na macie i wzięłam do rąk ukochane netsuke od Nefrytowego. Ściskałam je w dłoni, jednocześnie patrząc się na pozytywkę od Guana. Nie przyszło mi nawet do głowy zastanawiać się, czy faktycznie mój Mistrz byłby w stanie mnie skrzywdzić. Nad niczym się nie zastanawiałam, ani nie próbowałam na spokojnie jeszcze raz przeanalizować treningu i sprawdzić, czy abym ja sama nie przesadziła i faktycznie nie działo się nic złego. Jedyne, co miałam w głowie i co mną zawładnęło to fakt, że kruk odleciał, a Guan mnie dotknął i to mogło wystarczyć, by przywołać Chase’a. Okryłam się więc kocem, czekając na niego. Postanowiłam grać ofiarę, gdyż był to mój jedyny unik samoobrony. Miałam zamiar kulić się w kocu, trząść, a nawet zmusić się do płaczu, byle tylko przekonać moją awanturniczą jaszczurkę, że padłam ofiarą molestowania, czy też próby molestowania i jestem całkowicie niewinna. Wówczas nie gniewałby się na mnie, tyko utuliłby mnie, pocieszył i ukochał. A tego od niego pragnęłam: czułości. Jak i ciepła i miłości. Zupełnie nie zważałam na to, że zachowuje się kuriozalnie i nie powinnam była dopuścić do tego, by chorowita zazdrość Chase’a tak na mnie podziałała. Przez niego zaczynało mi odbijać.

Jednak kiedy wspomniałam Mistrza Guo olśniło mnie, że zazdrość jaszczurki znajduje swe uzasadnienie. Albo domyślił się mojej przeszłości, albo sam wiedział do czego Mistrzowie Xiaolin są zdolni. Przecież on sam, Wielki Mistrz Kung Fu, nie żył w celibacie. Ćwiczenie sztuk walk musiało tak podnosić u mężczyzn testosteron, że na widok dziewczyny po prostu ich wąż zaczynał wysyłać do ich mózgów szaleńcze sygnały. Zastanowiłam się jednak, czy aby Mistrz Guan faktycznie może być taki jak Mistrz Guo. Mistrz Guan był przecież inny. Mistrz Guan był przyjacielem, który od początku wspierał mnie i moją drużynę. Mistrz Guan nigdy nie objawiał dziwnego zachowania. Mistrz Guan lubił spędzać ze mną czas i dużo rozmawiać. Mistrz Guan zabrał mnie do zamkniętego pokoju, nie wyjaśniając dokładnie dlaczego plac do naszych ćwiczeń się nie nadaje… Mistrz Guan mnie molestował…

Po godzinie zobaczyłam jak moje drzwi lekko drgają, bo ktoś za nimi stał. Wstrzymałam oddech. Jednocześnie nadal próbowałam silić się na łzy, gotowa poświęcić Mistrza Guana i oczerniać go, grunt bym to ja przetrwała. Drzwi przesunęły się na bok i ujrzałam w nich nie Nefrytowego, a Raimunda.

— Kimiko, tu jesteś! Wstawaj szybko, twoja siostra wróciła.

Tomoko. Zupełnie o niej zapomniałam. Zrobiło mi się słabo. Tylko tego mi teraz brakowało – powrotu mej siostry. Dlaczego musiała wrócić w tak nieodpowiednim momencie? Miała tyle czasu i wybrała akurat dzień, w którym groził mi gniew Chase’a? Zaczęłam kpić z losu, który ewidentnie również kpił sobie ze mnie. A może to moja siostra posiadała jakąś specjalną zdolność, która podpowiadała jej, kiedy wrócić, by dodać mi największych cierpień? W tamtej chwili wolałam już, by to Chase wpadł i urządził mi niezłą awanturę. Nie chciałam widzieć Tomoko, bo bałam się, że odbierze mi ukochanego. Bałam się też, że cały mój związek z Nefrytowym pryśnie jak cudowny sen, kiedy ona do niego pójdzie. Wyobrażałam sobie najgorsze, czyli właśnie powrót romansu mojej siostry z nim. Przestałam wierzyć w wiarygodność jego uczuć, szczerze obawiając się, że to wszystko okaże się ukartowanym kłamstwem i Nefrytowy wcale mnie nie kochał. Mojemu strachowi nic nie było w stanie dorównać. Nie umiałam  opuścić pokoju, chociaż wszyscy czekali na mnie, aż przywitam się z nią. Oczekiwali, że rzucę jej się na szyję, pokazując tym samym, jak bardzo było mi jej brak. W końcu więc wyszłam i udałam się do pokoju rekreacyjnego, przez Raimunda nazywanego salonem. Tam moja siostra została przyjęta wręcz z miłością. Chłopacy kłaniali jej się i oferowali pomoc z nowymi walizkami, jakie ze sobą przywiozła. Zdążyła zrobić spore zakupy, a to oznaczało, że mogła też być już po odwiedzinach w Nefrytowym Pałacu.

Serce mi stanęło. To tłumaczyło, dlaczego Chase się nie zjawił oraz dlaczego mej siostrze dopisywał taki buddyjski, słoneczny humor. Nagle utraciłam wszelką siłę w nogach i zachciałam upaść. Świat mi poczerniał, potem stał się poblakły jak na filmach o Hiroszimie. Myślałam, że nie będę w stanie udawać stęsknionej siostry, więc zapragnęłam uciec, lecz nie dano mi tego zrobić.

— Cześć siostrzyczko. — Tomoko zauważyła mnie od razu. Jej udawanie szło perfekcyjnie i gładko. Uścisnęła mnie, nawet ucałowała w oba policzki.

— Hej… — wydukałam cicho. Jej osoba przyprawiała mnie o odrazę i zawroty w żołądku. Myślałam ciągle na tym, co też takiego wykombinowała, że patrzyła się na mnie z takim aroganckim uśmiechem. W głowie bez przerwy układałam sobie najgorsze z możliwych wizje o tym, że Chase mnie okłamał i paskudnie wykorzystał. Byłam pewna, że z tego powodu Tomoko właśnie naśmiewa się ze mnie w myślach, i gdy wrócę do Chase’a zostanę z zimnym sercem odtrącona, a przedtem ośmieszona. Za nic nie chciałam tego przeżywać. Wiedziałam, że jeżeli to nastąpi, utracę wolę życia pod ciężarem hańby. Nefrytowy był moją wolą. Bez niego moje życie znów będzie szare i smutne. Pozbawione przygody, adrenaliny, namiętności, znaczenia.

— Tomoko, gdzie byłaś tak długo, że nie było cię nawet na urodzinach Kimiko? — zapytał Raimundo. Prychnęłam w duchu. Jakże on był głupi i ślepy jak starzec. Tomoko nie było na moich urodzinach, bo zwyczajnie nie obchodziło ją nawet, kiedy są. Oczywiście musiała dalej przed wszystkimi grać, więc szybko zaczęła grzebać w swoich ciuchach, by wyciągnąć coś, co nadawałoby się na prezent dla mnie. Wydobyła zestaw nowych perfum i wytłumaczyła, że musiała się spieszyć z powrotem z innego wymiaru, dlatego nie miała czasu ich zapakować. Chłopacy kupili tę bajkę, ja nie. Jeszcze tego samego dnia po obiedzie, Tomoko weszła do mego pokoju bez grzecznego pukania, gdy robiłam w nim porządki, by zabrać bez słowa swe perfumy. Do granic możliwości była bezczelna. W tamtej chwili chciałam, aby wyruszyła już do Chase’a, i by on dał jej kosza, porzucił ją w najbardziej brutalny sposób przekraczający moje wyobrażenia. Chciałam, żeby cierpiała, życzyłam jej tego z całego serca, choć z drugiej strony bałam się, że to ja poznam ból zdrady.

Nie zjadłam obiadu, bo przez nerwy nie miałam na nic apetytu. Cały dzień czuwałam w swoim pokoju z nadzieją, że Nefrytowy się jednak w nim zjawi. Myślami wołałam moją Jaszczurkę, ale na nic się to zdało. Tak jak wcześniej po incydencie z Guanem nie chciałam, by przybywał, tak teraz pragnęłam go, jak świeżego powietrza. Wypatrywałam kruka ze łzami, ale i ptaka nigdzie nie było. Całkowita pustka, jakby Chase nigdy się mną nie interesował, a to wszystko, co z nim przeżyłam, miało miejsce jedynie w mej wyobraźni. Szczypałam się wówczas boleśnie, by za nic nie uwierzyć w te bzdury, które musiały być przecież bzdurami. Księciu zależy na mnie, powtarzałam sobie. Pragnie mnie bardziej od Tomoko. Ona jest cyniczna według niego. Na pewno uważa ją za głupią. Ona nie potrafi go tak zadowalać jak ja. Nie ma z nim tyle zainteresowań, co ja. Na pewno w oczach Nefrytowego jestem od niej atrakcyjniejsza. Na pewno jest dla niego tylko Tomoko, nie zaś chińską księżniczką, jak ja…

***

Ale nie pojawił się, więc do wieczora chodziłam jak struta. Chciałam, żeby ten dzień się już skończył, bo wierzyłam, że gdy wstanę następnego dnia, poczuje się lepiej. Czas na pewno leczył rani, a więc po każdym bólu mogłam się podnieść. Keiko pocieszała mnie, gdyż jako jedyna rozumiała, jakie z mojej siostry jest podstępny wąż. Clay, Omi i Raimundo z kolei latali za Tomoko niczym uwiedzione miodowym pyłkiem motyle. Próbowałam zająć czymś czas i myśli rozmową z przyjaciółką o wszystkim, co się stało, lecz nim się obejrzałam, Keiko zaczęła wykorzystywać sytuację, by się do mnie dobrać. Próbowała zbliżyć się na tyle, aby móc muskać mnie spragnionymi wargami po szyi. Jej dłoń na moim brzuchu pragnęła spocząć na mych piersiach. Najdelikatniej jak umiałam odtrąciłam ją. Nie przyjęła tego najlepiej, w zasadzie to wyszła i skazała mnie na samotne uporanie się z problemem. Na domiar złego wieczorem musiało wydarzyć się coś jeszcze, co prawie, że zatrzymało na dobre bicie mego serca.

— Tomoko, dokąd się wybierasz? — zapytał ją Raimundo, który bez przerwy starał się ją poderwać. Głupia siostra dawała mu nadzieję zamiast go spławić, za co tylko bardziej się na nią złościłam. Lecz czy i ja nie działałam kiedyś podobnie? Gdy teraz to wspominam, wiem, że postępowałam źle, jednak w tamtym czasie gniew przysłaniał mi wszystko. W dodatku nie mogłam zdzierżyć tego, że wystroiła się jak na randkę. Wymalowała twarz soczystą czerwienia, wpięła sztuczne kwiaty we włosy, ubrała się w czerwone ruguan i otuliła pelerynką.

— Nie gniewajcie się, ale postanowiłam się wyprowadzić i zamieszkać z kimś innym. Z narzeczonym. — Zachwiałam się i pomyślałam, że zaraz się przewrócę.

Jak gdyby nigdy nic spakowana Tomoko krótko i pospiesznie pożegnała się z nami. Uścisnęła mnie mocno, choć nie życzyłam jej szczęścia na nowej drodze życia. Patrzyłam jak odchodzi, a każdym kolejnym postawionym przez nią krokiem moje serce wołało głośniej. Przeczucia podpowiadały mi szeptem prawdziwych sióstr, że nie mogę tak stać bezczynnie i powinnam jak najprędzej ruszyć do Nefrytowego Pałacu. Kiedy tylko Tomoko zniknęła w portalu, popędziłam do pokoju po Złote Pazury Tygrysa. Natychmiast przeniosłam się do sypialni Chase’a. Zastałam ją pustą i pogrążoną w ciemnościach. Zazwyczaj pojawiałam się w głównych drzwiach wejściowych, by oczywiście książę mógł mnie przyjąć, pełni świadom, że go odwiedziłam. Wybierając sypialnie mogłam trochę zyskać na czasie. Oczywiście wiedziałam, że nie potrwa to długo, aż Chase nie wyczuje mej obecności, ale wciąż zanim to nastąpi, Tomoko zdąży przybyć. Chciałam przekonać się, czy uczucia Nefrytowego są prawdziwe. Jeżeli przez cały czas mnie okłamywał, zobaczę, jak wchodzi z Tomoko do sypialni, by nadrobić czas długiej rozłąki. Jeżeli jednak złe obawy się mylą i kocha mnie szczerze i zależy mu na mnie, usłyszę, miałam taką nadzieję, płacz Tigress Woo. Czekałam więc, ściskając w dłoniach netsuke z poematem o wierności i honorze. Minuty leciały, a do sypialni nadal nikt nie wchodził. Postanowiłam więc przeteleportować się na korytarz z pagodą i z balkonem, z którego mogłam obserwować dolny plac i drzwi wejściowe. Smocza rzeźba posłużyła mi za kamuflaż. Z nerwów prawie bym w dłoniach stopiła netsuke, ale opanowanie spadło na mnie niczym kubeł zimnej wody, gdy po paru minutach wrota otworzyły się.

Tomoko weszła, spóźnia z tajemniczych powodów, niosąc ze sobą walizki. Pstryknięciem palców przywołała koty, które te walizki miałyby zanieść do sypialni i zastąpić moje. Pozostałam  schowana, cień rzeźby przykrywał mnie jak krzak. Wargi zagryzał aż do krwi. A więc jednak, pomyślałam. Byłam dziwką na czas rozłąki. Nikt mnie nie pokochał, jakby mnie się po prostu nie dało kochać. W ciągu sekundy przeleciała mi w głowie cała masa pytań, gdzie popełniłam błąd. Czy byłam za mało atrakcyjna, urocza, słodka, uległa? Gdzie zabrakło mi w wysławianiu się, w charakterze i podczas seksu, iż Chase nawet jeżeli to ukartował, nie zdołał w trakcie realizacji swego okrutnego planu mnie oszczędzić? Wstałam z podłogi, żeby lepiej widzieć przyczynę mego samobójstwa. Miałam ochotę coś wykrzyczeć, ale nie wiedziałam co.

 Żaden z lwów czy tygrysów jednak nie przybył. Za to pojawił się Nefrytowy ubrany długie czarne bianfu z zielonym smokiem na plecach. Serce mi się skurczyło. To była chwila prawdy, decydujący o mym losie moment. Jeżeli rzucą się w sobie w objęcie – to koniec. Tomoko wypuściła z rąk walizki, dostrzegłam jej uśmiech. Radosnym krokiem podbiegła ku niemu. Wtrzymałam oddech, a ona pisnęła szczęśliwa. Dotknęła go, położyła dłonie na jego ramionach. Już miała go pocałować, aż nagle odwrócił twarz. Zapadła cisza. Chase nie odezwał się ani słowem, moja siostra też milczała. Nie spróbowała drugi raz.

Zobaczyłam nagle, jak Tomoko, rozumiejąc do czego dochodzi, pada przed nim na kolana. Wystarczyło by okazał jej oziębłość poprzez ruch głowy i niedopuszczenie do pocałunku, a ona już wiedziała, co chce jej powiedzieć. Pojęłam jednocześnie więź jaka ich łączyła – była tak silna i tak mocno się znali, że Tomoko od razu zorientowała się co do jego zamiarów. Od razu… Bez żadnych słów. Wystarczyło jedno jego spojrzenie, które miałam nadzieję nigdy nie zobaczyć, aby pokazać mi moją siostrę od zupełnie innej strony. Nie wierzyłam własnym oczom – Tomoko wyraziła sobą coś, o co nigdy bym jej nie posądziła; pokazała niezgłębione oddanie i uległość, na kolanach i ze łzami w oczach błagała go, by jej nie porzucał. Cokolwiek między nimi zaszło, cokolwiek Chase jej zrobił, pozyskał jej ciało, duszę i umysł. Zniewolił ją tak, że go błagała. Niczym nic nieznacząca  pchła bez żadnych praw błagała o litość, o przedłużenie złudnej miłości, w którą uwierzyła, a jaką nigdy jej nie darzył. A ja jak gdyby nigdy nic stałam i obserwowałam to z zadowoleniem. Niczego nieświadoma, że to samo, co Chase zrobił Tomoko, robił również mnie.

Wróciłam do sypialni. Nie czekałam długo, aż Nefrytowy również wszedł – sam. Ubrany był jak do spania, w prawej dłoni niósł czarkę z Lao Man Long. Odczekałam jeszcze chwilę, patrząc, jak Nefrytowy, który prawdopodobnie dochował mi wierności, staje przy łóżku i dopija zawartość czarki. Drzwi za nim od sypialni zamknęły się. Gdyby przyjął do siebie moją siostrę, już dawno by do niego dołączyła. A więc jednak wybrał mnie!

— Jak długo tutaj jesteś? — przemówił nagle, a ja podskoczyłam niczym porażona lodem. Zapomniałam zupełnie o jego wrażliwych zmysłach, które ostrzegają go niemalże od razu o tym, czy ktoś mu towarzyszy w danym pomieszczeniu, czy też nie. Nie było sensu próbować się więc dalej ukrywać.

Chciałam się przytulić i żeby zebrało mi się na płacz. Zawsze pragnęłam jawić się w jego oczach jak wrażliwa istotka z delikatnym płomykiem w sercu, który on mógł rozpalić w łożu lub na polu bitwy. Na co dzień miałam być jego księżniczką, choć zaraz wytłumaczył mi, że księżniczka, która jest z Heylinu, wcale nie ma być tak bardzo słaba psychicznie.

— Powiedz mi prawdę… — poprosiłam. — Samą prawdę… Powiedz, co zrobiłeś z moją siostrą. Którą z nas wybrałeś? — Nie wiem czemu, ale potrzebowałam usłyszeć to z jego słów, by mieć pewność, że wszystko poprawnie odebrałam. Popatrzyłam jak się do mnie uśmiecha. Stałam w bezruchu, czekając na wyrok.

— Ten wybór dokonałem już dawno. Był trochę lekkomyślny i zbyt szybko podjęty, ale właściwy. Przekonałaś mnie o tym. Nie płacz, księżniczka z Heylinu nie płacze, a ty jesteś moją księżniczką.

Kładł zawsze duży nacisk na wypowiadane przez siebie słowo „moja”, jakby próbując mi wbić do głowy przekaz, który zrozumiałam po czasie. Pokręciłam głową nie dowierzając. To na pewno był on? Czy on naprawdę by tak powiedział? Stojąc przed nim jak kawał kolumny, próbowałam obliczyć prawdopodobieństwo podstępu z jego strony. Zastanawiałam się, czy mnie nie okłamuje i nie próbuje zmylić. Przecież on nie bawi  się w czułości, co najwyżej okaże czułość w łóżku, ale nigdy słownie. Cokolwiek się stało, że oświadczył mi się takim uczuciem, nie przekonywał mnie, więc nie przestawałam płakać.

— Nie poznaję cię, przecież ty nie jesteś taki słodki…

— Byłem bezwzględny wobec twojej siostry. Potrzebna mi równowaga ducha, więc będę dla ciebie słodki. — Wzruszyłam się mocniej i podbiegłam do niego, tuląc się. Powtarzałam sobie ciągle jedno zdanie: „moja kochana, przełamująca dla mnie bariery jaszczurka”. Nie przytulił mnie jednak, tylko od siebie odsunął. — Na więcej nie licz. Teraz idź się wykąp, bo czuć od ciebie Guana. Znów cię dotykał…

— Jesteś zły… — zauważyłam.

— Jestem wkurwiony.

Miał gniew w oczach i to taki, jakiego nigdy jeszcze u niego nie widziałam. Natychmiast nabrałam na skromności i uciszyłam się. Nie miałam zamiaru go do niczego prowokować, bo wiedziałam, że w tym stanie wszystko może go rozjuszyć, choćby moja nieodpowiednia fryzura. Oddałam mu pokłon, by wyrazić przez to swoją uległość i oddanie. Posłusznie udałam się do wanny, odkręciłam gorącą wodę i wlałam olejki o jego ulubionym zapachu piżma z nadzieją, że ten zapach przywróci uśmiech na jego twarz. Zapytałam go, czy nie chce do mnie dołączyć – bezlitośnie i krótko odparł, że nie. Spoglądałam na niego, niczym się nie zajmował, a gdy owinięta ręcznikiem podeszłam do łóżka, zobaczyłam, że śpi. Posmutniałam. Po cichu przebrałam się w kigurumi pandy (chcąc sobie dodać tym otuchy) i dołączyłam do niego. Nie czułam, by przez noc mnie przytulił. Z rana obudził się i sam zjadł śniadanie, a kiedy zapytałam się, czemu na mnie nie poczekał, wyjaśnił zwyczajnie, że spałam i nie chciał mnie budzić.

Zrozumiałam wówczas, że Guan niweczy nasz związek i szkodzi nam po prostu swoim bytem. Próbowałam z Chasem otwarcie porozmawiać, do czego on sam mnie zresztą zmusił. Kazał opowiedzieć o tym, co się działo w tym pokoju, wyjaśnić mu, bo może to z nim jest coś nie tak i czegoś nie rozumie. Zapytał, czy na tym polega moja przyjaźń z nim. Wyjaśniłam oczywiście, że nie i że „chyba” Guan mnie molestował. Tak  jak wcześniej planowałam, zrobiłam z  siebie pokrzywdzoną ofiarę, a z Guana bezdusznie przestępcę. Gdy to opowiadałam, Chase patrzył na mnie, jakby nie kupował moich słów. Oczy miał przymrużone, wściekłe, choć jednocześnie zachowujące pozorny spokój. Wreszcie wstał i bez słowa poszedł zająć się polityką. Ja wróciłam do Klasztoru. To był pierwszy dzień, w którym każde z nas wróciło do siebie bez pożegnania. Chciałam płakać, bo jako że byłam dziewczyną przeżywałam wszystko dwa razy mocniej, jakby też za Nefrytowego, który znów starał się ukryć wszystkie emocje.

Po powrocie do Klasztoru cały dzień spędziłam w samotności w pokoju. Nikt do mnie nie przychodził i nikt mnie nie zaczepiał. Nikt nawet nie pytał, dlaczego nie przyszłam na obiad i na trening. Leżąc na macie i czytając zwoje z chińskimi bajkami, wspominałam Tomoko i próbowałam odgadnąć, gdzie jest i co czuje w danej chwili. Obstawiałam, że pewnie jest załamana i chociaż sama nie miałam z Chasem kolorowo, cieszyłam się z jej nieszczęścia. Tego samego dnia wieczorem udało mi się wrócić do Nefrytowego Pałacu. Chase wpuścił mnie, ale nie przywitał. Oczywiście był zajęty, wiec koty wprowadziły mnie do środka w towarzystwie odźwiernego sługi, który zawsze nosił śmieszne patou na głowie. Lubiłam zwierzęta Nefrytowego, były miłe i uwielbiały zabawy, umilać mi sobą czas oraz drapanie po grzbiecie. Miałam grupkę swoich faworytów wśród tygrysów, z którymi ganiałam się czasem po pałacu i siłowałam w przeciąganie liny. Chase lubił obserwować mnie, gdy figlowałam z jego kotami. O swoich wojowników nigdy nie był zazdrosny, bo był przekonany o ich lojalności. Poza tym byli oni bardziej zwierzętami niż ludźmi, by móc czuć do mnie jakiś popęd. Musiałam sama zająć sobie wieczór, gdyż Chase zachowywał się, jakby miał mnie gdzieś. Nie śmiałam mu przeszkadzać w jego pracy, więc łapałam się wszystkiego, co mogłoby mi umilić czas czekania, aż do mnie przyjdzie.

Zrobiło mi się bardzo smutno w pewnym momencie, czułam się trochę skrzywdzona. Leżałam w sypialni w łóżku ciekawa, kiedy Chase do mnie przyjdzie, o ile w ogóle zechce przyjść. W jednej dłoni trzymałam netsuke od niego i gładziłam palcem wyrzeźbionego smoka, w drugiej pozytywkę i słuchałam poruszającej melodii. Gdy usłyszałam, że Nefrytowy wchodzi, natychmiast schowałam prezent od Guana pod poduszkę. Nie chciałam, żeby Chase ją zauważył i zaczął wypytywać mnie skąd ją mam. Wynikły by z tego same kłopoty. Ale chociaż byłam w pełni świadoma ryzyka, nie przestawałam nosić ze sobą pozytywki, bowiem chciałam, by jej smutna melodia zawsze mi towarzyszyła, wypełniając ciszę moich wizyt w Nefrytowym Pałacu. Jaszczur przyszedł i położył się obok. Powiedział mi dobranoc i poszedł spać, odwrócony do mnie plecami. Doprawdy ranił mnie takim zachowaniem. Przestawałam rozumieć kompletnie, o co mu chodzi. Zachowywał się czasem gorzej niż kobieta czy ja sama podczas okresu – nawet ja mu nie wystawiałam takich obrażalskich scen wiedząc, że w ten sposób stracę w jego oczach na dojrzałości. A co jak co, ale zawsze bardzo zależało mi, by Nefrytowy miał mnie za dojrzałą pannicę, niż za bachora – i wbrew pozorom moje kigurumi, które czasem na noc zakładałam, wcale mi w tym nie przeszkadzało. Nie odnajdywałam dla niego usprawiedliwienia i nabierałam ochoty, żeby skrzywdzić go, tak jak on zaczynał krzywdzić mnie. Musiałam się jednak przyzwyczaić do jego stylu bycia. W końcu lubił się dąsać i być niedostępnym, takie zachowanie narzucał mu Heylin. Domyślałam się, że dostrzegł jak pogłębiła się zażyłość między nami i przez nią postanowił ją nieco „unormować” – czyli ograniczyć.

Nadal go odwiedzałam, bowiem chociaż zajął się swoją pracą, a mi przestał okazywać czułość, pozostawał mną zainteresowany. Nie przestałam być jego księżniczką, o którą dbał na swój sposób. Zapewniał mi wszystko, co potrzebowałam za wyjątkiem ciepła z serca. Cieszyłam się, że choć trochę się do mnie ograniczył, wciąż darzył mnie zaufaniem, więc wiedziałam o każdym jego planie, jaki wprowadzał w życie. Traktował mnie  jak jedną z Heylinu, nie patrzył na mnie tak, jak na mnichów z Xiaolin. Jaka szkoda, że uczuciowo nie potrafił się otworzyć, a zamykał coraz bardziej. Być może dlatego, że ja sama miałam przed nim tajemnice, ale były one tak stare, iż sama o nich zapominałam. Za późno zorientowałam się o tym, że Chase uświadomił sobie, że musi ograniczyć stosunki ze mną mocniej do relacji pan i konkubina, aby w przypadku mej zdrady serce go tak mocno nie bolało. Ja oczywiście nie przestałam zapewniać go, że nigdy tego nie uczynię, że na zawsze pozostanę tylko jego.

***

W Klasztorze bywało nieco lepiej. Nie było Tomoko, Guan mnie nie zaczepiał, spokojnie ze swą drużyną poszukiwałam kolejnych Wu. Utrzymywałam z chłopakami dobry kontakt, podróżując na Dojo często się śmialiśmy i przekomarzaliśmy. Gdy na nich spoglądałam, widziałam w nich braci, moją prawdziwą rodzinę, jakiej nie miałam jako dziecko. Chociaż czasem się kłóciliśmy, wybaczaliśmy sobie wszystko i trzymaliśmy się razem. Nawet Raimundo zmienił swój stosunek do mnie, możliwe, że dzięki mej siostrze, i przestał mnie podrywać. Stał się bratem o nieznośnym charakterze dowcipnisia, jednak wciąż przyjacielem. I gdy też na nich spoglądałam, dostrzegałam odbicie siebie – siostry z okrutną tajemnicą, która trzyma z Heylinem, sypia z jego księciem, a ośmiela się wciąż nazywać smokiem z Xiaolin. Cieszyłam się myślą, że zawsze mogę liczyć na wsparcie ze strony przyjaciół, ale czy nadal będę mogła, kiedy poznają mój sekret? Próbowałam wyobrazić sobie ich reakcje, co by po niej zrobili, gdybałam nad tym czy ich przyjaźń okazałaby się wierna i niezłomna. Chcąc pozbyć się obaw, starałam się jak najlepiej pielęgnować stosunki z moimi przybranymi braćmi, abym w godzinie prawdy nie spotkała  się z zawodem. By ten zawód, jaki ja miałam uczynić im, był tylko jednostronny.

Byłam rozdarta. Przy nich miałam ochotę trzymać z Xiaolinem, moje myśli dopasowywały się pod Xiaolin, były jak najbardziej takie, jakie  powinna mieć dobra mniszka. Natomiast kiedy wracałam do Nefrytowego Pałacu, zmieniałam się diametralnie, stawałam się jakby inną osobą – taką, jaką życzył sobie mieć Heylin i jego książę. Chase nie ingerował w moje relacje z przyjaciółmi, chyba nawet nie wiedział, jak ostatnim czasem zaczęłam je polepszać. Był zbyt pochłonięty swymi politycznymi sprawami. Kiedy ja uczyłam się w tygodniu w Klasztorze, on wyruszał za granice w delegacje i umacniał swoje pozycje. Jego sukcesy dobrze na niego wpłynęły, bo kiedy wracaliśmy do siebie, znów zaczął ze mną rozmawiać, chwaląc mi się, czego to nie dokonał. I wtedy właśnie orientowałam się, jaka jestem wierna Heylinowi. Nie chcąc zawieźć mego księcia, słuchałam go z uśmiechem i pokazywałam, że cieszę się, że wszystko tak mu dobrze idzie. Pragnęłam być mu wsparciem, o czym mu wielokrotnie mówiłam. On w odpowiedzi odnajdywał w sobie tę namiętność, jaką mnie niegdyś obdarzył i zaczynał mnie gorąco całować. Szczęśliwie zaczęło się z czasem między nami polepszać, być tak kolorowo, jak dawniej.

Zbliżała się nasza rocznica i wszystko wskazywało na to, że będziemy świętować ją jak kochankowie. Uczucie między nami nie zgasło, a Chase znów zaczął ze mną rozmawiać jak wcześniej. Spędzaliśmy razem czas grając w szachy, ganiając się, filozofując, czytając o ulubionych dziełach i rozważając zawarte w nich przesłania. Lubiliśmy dużo spacerować, choćby w milczeniu, a w łóżku kochać się lub wygłupiać. Chase wrócił do łaskotania i dmuchania w mój brzuch na poduszkach, pod którymi wciąż znajdowała się pozytywka. Nie trenowałam już z Guanem, bo w Xiaolin trwał miesiąc wakacji i to najprawdopodobniej sprawiło, że Nefrytowy przestał się zamartwiać. Zrobiło się weselej, lecz dystans pozostał. Chase musiał być tak samo rozdarty emocjonalnie i psychicznie, co ja. Bywał czasem kochany, a czasem zimny; jak mówiłam, był mocno skomplikowany. Pewnego razu, gdy rozmawiałam ze służącą, Chase dosłownie wyrzucił ją z pokoju, chwytając za kołnierz. Obniósł się z nią jakby nie była w ogóle istotą ludzką a śmieciem stojącym mu na drodze do mnie. Przestraszyłam się, że coś się stało, może Xiaolin pokrzyżował mu jakieś plany i chce się na mnie wyżyć. W planach miał jednak tylko zaspokojenie swej potrzeby, nie bacząc na moje samopoczucie. Pchnął mnie na podłogę i wszedł we mnie, nie patrząc mi w oczy, a potem wstał i bez słowa zostawił mnie na ziemi. To zdarzało się dosyć często i po tego rodzaju chłodnych aktach kopulacji zamykał się w swojej sali tronowej na całe godziny. Kiedy zapytałam o powód podobnego zachowania, przyznał się do niechęci do mnie, gdyż nim zawładnęłam, i do gniewu na samego siebie za to, że nie potrafi mi się przeciwstawić. Miałam to, czego chciałam, zawładnęłam nad Smokożercą, uwiodłam go, ale jednocześnie stałam się więźniem Nefrytowego Pałacu, bowiem Chase nie pozwalał mi wracać do Klasztoru.

Wszystko przez to, że kiedy tydzień przed naszą rocznicą byłam w Klasztorze, Guan zaczepił mnie i zaprosił na spacer. Nie odmówiłam, choć powinnam dla własnego dobra. Przekonywałam się jednak, że Chase przesadza i Guan to przyjaciel, który chce tylko pogadać. Okazało się co innego. Przeczucia Nefrytowego były słuszne, a ja byłam ślepą idiotką. Na spacerze Mistrz Guan wyznał, że mu się podobam, a on, z racji, że mały miał kontakt w swoim życiu z kobietami, nie wie dokładnie, jak się ze mną obchodzić, więc poprosił, bym wskazała mu drogę poprzez danie mu szansy i pozwoliła się zaprosić na kolację. Totalnie zgłupiałam, jak po obejrzeniu kiepskiego anime zrobionego przez ludzi na haju. Przecież on był starszy ode mnie o prawie dwadzieścia lat. Dla Chase’a był jak starszy brat, dla mnie jak… wujek. Odmówiłam mu najlepiej jak potrafiłam a zobaczywszy u niego zawód, zrobiło mi się go strasznie szkoda. Pamiętałam na szczęście o swoim oddaniu względem Nefrytowego; wprowadzona przez niego dyscyplina i zasady uległości do naszego związku pomogły mi zachować stanowczość i oziębłość w tej niekomfortowej sytuacji. Powiedziałam, że już ktoś jest w moim sercu i pożegnałam go ukłonem, wyrażając szacunek, po czym oddaliłam się, nie dając mu żadnych nadziei. Wierzyłam, że Mistrz Guan jakoś to przełknie.

Po powrocie do Nefrytowego Pałacu zrobiło się gorąco. Towarzyszyła mi napięta atmosfera, gdyż Chase przywitał mnie wściekły do białości. Zbliżył się do mnie, a ja pomyślałam, że bez powodu planuje mnie udusić.

— Przecież go spławiłam! — pisnęłam przerażona jego spojrzeniem. Cofnęłam się w kąt jak przed oprawcą. Skóra na mym ciele krzyczała, że zaraz mnie uderzy. Jednakże nieważne jakbym się bała, Chase nie podniósł na mnie ręki.

— Wiem, najdroższa — położył palec na moich ustach. Przywarł ze mną do ściany i wziął w objęcia, podnosząc do góry. Uściskał mnie mocno, a ja wybuchłam płaczem, nie wiedząc do końca czemu. Pytałam się, po co mi była ta panika? Przecież Nefrytowy mnie kocha, okazuje mi to najlepiej, jak potrafi. Pocałowaliśmy się i myślałam, że wszystko między nami zacznie się znów układać, że wszystko wróci do normy. Po części wróciło.

Chase pozostał ciepły, ale uwięził mnie i nie chciał wypuścić. Drzwi przede mną nie chciały się otwierać, jak to magicznie czyniły przed nim. Wolno mi było wejść tylko do łazienki, kuchni, ogrodów, sypialni, do prawie wszystkich pokoi, ale na zewnątrz pałacu już nie. Jeżeli nie sam Chase to koty czuwały nade mną, bym nie próbowała wywarzyć głównych drzwi wyjściowych. Skonfiskował mi Złote Pazury Tygrysa i ukrył gdzieś w domu, w miejscu, którego za nic nie potrafiłam odnaleźć. Nadal byłam jego księżniczką, ale jednocześnie stałam się więźniem Heylin Pałacu. Moje rozkazy były ograniczone, służba nie chciała wysłuchać mych błagań o wolność, której mnie pozbawiono. Ilekroć razy błagałam Chase’a na kolanach, by mnie wypuścił, tłumacząc, że będę mieć w Xiaolinie kłopoty z powodu tak długiej nieobecności, powtarzając że to grozi ujawnieniem naszego związku, odpowiadał krótko:

— Twój dom jest tutaj, a ja jestem dla ciebie najważniejszy, nie Xiaolin.

Najgorsze było to, że chociaż mieliśmy się teraz na co dzień, wcale ze sobą czasu nie spędzaliśmy. Całe dnie Nefrytowy spędzał na załatwianiu swych spraw, wychodził nie mówiąc dokąd, wpuszczał obcych mi ludzi do pałacu i nie przedstawiał mnie nim, jakbym nie istniała. Całe dnie byłam sama, czułam się niczym porzucona, znudzona zabawka. Wieczorami, kiedy do mnie wracał brał mnie tylko wtedy jeśli miał dobry humor i nie był zmęczony. I chociaż w swych uściskach przelewał do mnie swą czułość, nie wypełnił mi tych długich godzin oczekiwania go. O rocznicy nie zapomniał, ale zorganizował byłe jaki wieczór, krótki, potem zerżnął mnie, od przodu, ale zerżnął – dosłownie, w najostrzejszym tego słowa znaczeniu – dostałam niebywałą rozkosz, ale zasiał w mym sercu strach odnośnie tego, do czego potrafi być zdolny i jaki potrafi być brutalny. Szybko poszedł spać, nie tuląc mnie po stosunku, czego potrzebowałam po takich zagrywkach. Przez całą noc cicho płakałam w poduszkę z bólu fizycznego i psychicznego. Następnego dnia trzy razy wzięłam kąpiel w gorącym mleku, żeby moje ciało przestało mnie wreszcie boleć. Pomagały mi  służące, niosąc mnie z łóżka do wanny i z wanny do łóżka. Nie mogłam ustać na własnych nogach, więc również do łóżka przynosiły mi jedzenie. Smarowały mi ciało kremami łagodzącymi podrażnienia i rozmasowywały kończyny. Z matczyną delikatnością obchodziły się z moimi piersiami, obsypując je proszkami i otulając gorącymi ręcznikami, aby zlikwidować plamy po ściskaniu i ślady po ugryzieniach. Spoglądały na mnie takim czułym, opiekuńczym i pełnym współczucia wzrokiem, chociaż wiem, że nigdy nie doświadczyły tego, co ja. Mogły tylko próbować sobie wyobrazić, a jednak solidarnie łączyły się ze mną w bólu. Byłam im za to wdzięczna, chociaż większość moich myśli wciąż pogrążone były w strasznej prawdzie z jaką siłą i z jakim brakiem wrażliwości Smoczy Książę może atakować.

 Cieszyłam się, kiedy postanowił pozwolić mi dojść do siebie i przez parę następnych nocy ani razu mnie nie posiadł. Odczułam też jednak dziwne uczucie, bo gdy przychodził tylko po to, by ze mną spać, samotność stawała się większa. Gdybym była w Klasztorze miałabym towarzystwo w postaci przyjaciół, a tak tkwiłam sama i dostawałam świra. Pragnęłam pomniejszyć jakoś ból w swym sercu, więc sięgałam po pozytywkę i słuchałam jej przejmującej melodii o porzuconej konkubinie. Przechodził mnie dreszcz wywołany wrażeniem, że moja historia powleka się z historią tej kobiety. Pozytywka stała mi się bliższa, zapomniałam wnet od kogo ją dostałam, liczyła się dla mnie tylko muzyka. Muzyka, która pomagała mi się uspokoić, gdyż zamknięta na nefrytowy klucz czułam strach. Nie wiedziałam, czy Chase kiedykolwiek zechce mnie wypuścić, a jeśli tak, to co się wówczas wydarzy. Wiedziałam, że w Klasztorze czekają mnie kłopoty. Przyjaciele pewnie mnie szukają, a wielcy Mistrzowie ostrzą na mnie zęby.

Jak każda mniszka uczyłam się kodeksu zasad Xiaolin na pamięć; nawet Chase pamiętał wciąż zasady i dwa razy widziałam, jak siedział na kanapie, wpadając w jeden ze swych letargów na jawie, i wypowiadał je do siebie bez celu. Jeżeli zechce mnie wypuścić, za taki wybryk czeka mnie proces. Stanę przed wielkim trybunałem składającego się z wielkich, dziewięciu Mistrzów, którzy osądzą, czy wyrzucić mnie z Klasztoru za zhańbienie czczonych przez każdego smoka zasad. Wówczas nigdy nie dane mi będzie dokończyć szkolenia i nigdy nie zdobędę stopnia, bo Chase, chociaż mógł mnie szkolić, nie ma takiej mocy, by dać mi nowy pas z nowym stopniem w Kung Fu. Chyba że ktoś by dziewięciu mistrzów zabił.

__________________________________________________________

Jest wena! :)