3. Oddychanie przeponą i problemy mistrzów Xiaolin

Mistrz Gao zastał mnie płaczącą na korytarzu z niedojedzonym jedzeniem; owsianka była dobra i smaczna jeszcze tego pierwszego dnia, dopiero po miesiącach straciła smak, ale nadal mój żołądek potrzebował czasu do przyjmowania większej ilości jedzenia. Ponieważ nie trzymał w ręku bambusowej laski znów objawił mi się jako ten miły staruszek, który nakarmił mnie pierwszego wieczora w Klasztorze, mając na uwadze, że w końcu jestem dzieckiem o nieszczęśliwym losie. Poprosił bym wstała i przestała płakać, gdyż łzy to oznaka słabości na jaką żaden smok nie może sobie pozwolić. W jego głosie po raz pierwszy usłyszałam coś, co nazywa się ojcowską troską. Usłuchałam go, jednocześnie kłaniając się potem, co w naszych krajach było wyrazem szacunku i podziękowania. Zawsze, kiedy nie wiesz co robić, ukłoń się, a wtedy wybawisz się z jakichkolwiek tarapatów. Z czasem zaczęłam kłaniać się nałogowo, aż nie zaczęłam dostrzegać wartości swojej osoby.

Mistrz Gao poprosił, bym wieczorem przyszła do niego; wyprowadził mnie za rękę na dwór by dokładnie pokazać mi drogę do jego pokoju. Dwa razy upewnił się, czy będę wiedzieć jak trafić.

– Do zobaczenia, mała Kimiko – pożegnał się z ciepłym uśmiechem. Coś w nim było takiego, że czułam jak po moich plecach przechodzi dreszcz.

Po śniadaniu czekała nas krótka przerwa, którą chłopcy spędzali leżeniem na matach brzuchami do góry i rozmawianiem. Zazwyczaj przechwalali się tym, co udało im się osiągnąć na placu, dokuczając tym samym nowo przybyłym. W pokoju w którym spałam prócz mnie był jeszcze tylko jeden nowy: Clay. Raimundo, Liwei, Xiang oraz paru innych chłopców, w tym Omi, który najrzadziej z nami przebywał i szkolił się indywidualnie u Mistrza Funga, gdyż pewne było, że jest jednym z czterech wybrańców, brali już udział w treningach i nie musieli "marnować czasu" na uczeniu się historii Xiaolin. Według mnie pierwsze lekcja była bardzo ciekawa i wręcz nie mogłam doczekać się następnej, która miała nastąpić dopiero przed obiadem. Przed nim czekał mnie trening przygotowawczy do morderczych treningów Kung Fu, na który nie zabrał mnie żaden mistrz, toteż musiałam trzymać się blisko innych chłopaków dokładnie wiedzących, dokąd iść.

– To jak ty masz w ogóle na imię? – zapytał Clay. Był to dzieciak pochodzący z Teksasu o przeogromnej budowie ciała, przez co czułam się przy nim jak mysz przy hipopotamie. Co prawda nosił xiaoliński strój w pomarańczowym kolorze dorodnej mandarynki, ale nigdy nie zdejmował z głowy kowbojskiego kapeluszu, nawet nie raz słyszałam w ciągu następnych lat jak to spierał się o niego z mistrzami, którzy mieli dość oglądania tej niczym związanej z chińską kulturą czapki.

– Kimiko – szepnęłam wystarczająco wyraźnie, by dotarło to do jego uszu. Clay pokiwał głową, nie dodając do końca naszej krótkiej podróży już żadnego słowa.

Po obiedzie czekał nas trening, przed którym wszyscy mnie straszyli. Cały czas nie mogłam oderwać oczu od europejskich chłopców oraz tych z Nowego Świata za oceanem; wszyscy byli wysocy, o karnacji jasnej i przezroczystej niemal  jak meduza, albo śniadej, oliwkowej. Nigdy przedtem nie widziałam cudzoziemców, więc ci jawili mi się niezwykle dziwaczni i może dlatego też nie mogłam oderwać od nich oczu. Wszystko w nich wydawało się nieproporcjonalne, że cieszyłam się, iż jestem Japonką, a kiedy mówili, ich głosy przypominały jęki, ale spodobał mi się błękit oczu większości z nich i sposób, w jaki poklepywali się prywatnie na powitanie. Na myśl o tym, że będą ćwiczyć z nami, Azjatami, daremnie próbowałam wyobrazić sobie tych bladych olbrzymów w walce. Nieustannie się o coś potykali, jakby ich głowy znajdowały się zbyt daleko od stóp, trudno więc było nawet oczyma duszy ujrzeć ich w pojedynku.

Na zewnątrz niebo było jasne jak szczyty grzebienia gór zasypanych śniegiem, co sprawiało, że zlewało się z nimi, a połyskujący dysk palił skórę na mym czole i policzkach. Widać posągi chińskich smoków wpływały pozytywnie na naturę w tej części świata, iż wszystko malowało się w spokojnych barwach, tworząc atmosferę miłą, napawającą serce poczuciem bezpieczeństwa oraz miłością do wyczuwalnego zapachu lasu rozciągającego się zaraz za murami. Z entuzjazmem przyjmowałam ten sielski krajobraz ukazujący mi piękno Chin, gdyż w Japonii nie miałam okazji podziwiać łona natury. To wszystko było dla mnie nowe, a jednak czułam jakąś dziwną więź z tym miejscem, iż pragnęłam jak najszybciej się zaadoptować.

Musiałam wpierw przywyknąć do monotonności, że codziennie wstawać będę teraz o piątej rano, myć się i ubierać w pospiechu, w ciągu jednego dnia będę mieć trzy treningi i trzy posiłki, a każdą przerwę wypełnioną towarzystwem świdrujących mnie ciekawskimi spojrzeniami chłopców. Przez pierwszy mój tydzień w Klasztorze nie przyszło mi zmagać się z ćwiczeniami fundującymi kolki, skurcze, czy złamane kości, choć na pierwszej przygotowawczej lekcji, na którą udałam się przed obiadem, Mistrz Xu to nam właśnie obiecał.

– Siniaki, ból rozrywający mięśnie i połamane kości. To będziecie wyciągać z zajęć każdego dnia, jeśli nie będziecie się przykładać!

Mistrz Xu był stary, głośny i bezlitosny, uwielbiający Styl Modliszki. Obiecał jednak nauczyć nas wszystkich stylów walki po trochu, a po wyznaczonym przez niego czasie my mielibyśmy zdecydować, który chcemy do końca życia opanowywać do perfekcji. Na pierwszej lekcji kazał nam wszystkim usiąść po turecku i zacząć głęboko oddychać.

– Musicie nauczyć się prawidłowo oddychać. Żadne stworzenie nieumiejące dobrze wykorzystywać swojego ciała w oddychaniu nie zajdzie daleko. Nauczcie się oddychać przeponą, poczujcie, jak powietrze przepływa przez całe wasze ciało. Powietrze to potężny żywioł, który może was uskrzydlić, jeśli mu na to pozwolicie. Powietrze to niegasnący nigdy oddech smoka.

Nie miałam zielonego pojęcia, o czym do mnie mówi, w końcu byłam małą dziewczynką, która całe swoje życie przesiedziała w domu, tak więc nie rozumiałam zarówno świata, jak i siebie samej. Patrzyłam na chłopców siedzących obok mnie i obserwowałam, co robią z nadzieją, że podpatrzę co mam dokładnie robić. Wszyscy oddychali głęboko, nie dając mi żadnych wskazówek jak to niby mam zacząć oddychać tą tajemniczą przeponą. Pomyślałam więc, że zacznę udawać, że robię to, co do mnie należy, a oddychać będę w rzeczywistości normalnie. Jakimś cudem jednak Mistrz Xu zwrócił mi uwagę.

– Nie oczekuję od żadnego mnicha, że pierwszego dnia nauczy się prawidłowo oddychać, tym bardziej więc nie czuję rozczarowania, że nie udało się to dziewczynce. Do prawdy złym pomysłem, było cię przyjąć...

– J... Ja nie wiem czym jest przepona, proszę mistrza... – załkałam.

On wtedy znienacka zniżył się do mnie i uderzył pięścią mocno w brzuch pod żebrami; dociskając pięść głębiej jęknęłam z bólu, czując, że jakiś mój wewnętrzny organ cierpi duszeniem się.

– Tutaj masz przeponę! Poczuj jak pulsuje. Napnij brzuch i zacznij nią oddychać!

Nie podchodził już do mnie więcej, zatem nie wiedziałam do końca lekcji czy wreszcie udało mi się nauczyć oddychać przeponą czy też nie. Wiem, że rozpłakałam się, gdy tylko zabrał rękę, a mój płacz przeszkadzał innym towarzyszącym mi chłopcom, którzy chociaż też byli tutaj nowi, nie podzielali ani mojego strachu, ani trudu w zaadoptowaniu się do nowego środowiska. Zabawne, bo nawet taki Teksańczyk jak Clay radził sobie lepiej ode mnie, choć był z drugiego końca świata. Czyżby kobiety naprawdę były słabszą płcią i wszystkie opinie o nas zarówno w Japonii, jak i w Chinach były prawdziwe? Za nic nie chciałam w to wierzyć i za nic nie chciałam godzić się z losem, z jakim mężczyźni chcieli mnie związać. Nie dam zrobić z siebie kury domowej, która poza byciem uległą mężczyźnie nie nadaje się do bycia nikim więcej. Wiedziałam już wtedy, że jeśli pozwolę im zrobić z siebie popychadło, będę nieszczęśliwa. Niestety potrzebowałam paru lat na wykorzystanie atutów, które podarowała mi przyroda, choć pewne znaki podpowiadające, co jest moją mocną stroną, otrzymywałam jeszcze w dzieciństwie.

Na obiad podano wyśmienite jedzenie, mianowicie maleńkie małże, tak miękkie, że niemal nie trzeba było ich gryźć, omułki w morskim sosie gotowane na parze, jedwabiste ostrygi i pożywny gulasz. Objadałam się – to znaczy: jadłam ile mogłam – ugotowanymi jajami długowieczności i gęsimi jądrami, duszonymi i podawanymi w postaci smakowitego kleiku z ryżem o smaku migdałów. Może jestem Japonką, ale żołądek z całą pewnością mam chiński, bo uwielbiałam wszelką rozmaitość dań serwowaną w porze obiadu w Klasztorze; żałowałam tylko, że na śniadanie zawsze była ta przeklęta owsianka.

Po obiedzie oraz po popołudniowym treningu udałam się do Mistrza Gao, tak jak to wcześniej mi nakazał. Ciekawa byłam celu naszego spotkania, idąc do niego doskwierała mi trema. Wymknęłam się z pokoju nie wzbudzając podejrzliwości ani zainteresowania żadnego z chłopców, po czym wybiegłam na zewnątrz; niebo przybrało już barwy kobaltowej i zawisły na nim pierwsze gwiazdy. Małe światło paliło się w pawilonach mistrzów, z których jeden odosobniony od nich najbardziej z widokiem na jeziorko miał otwarte wejście. Weszłam do środka oznajmiając o swoim przybyciu.

Mistrz Gao chciał, żebym rozebrała się do naga i stała przed nim nieruchomo, zabronił mi też cokolwiek mówić. Czułam się dziwnie stojąc tak przed nim, gdy on siedział na drewnianej kanapie i przyglądał mi się, dzierżąc w prawej dłoni bambusową laskę gotową w każdej chwili do wymierzenia mi ciosu za każde nieposłuszeństwo, jakim było na przykład zakrywanie się rękami. Dostawałam wtedy po kostkach; choć bolało mnie strasznie, nie raz nie mogłam powstrzymać rąk, które same lgnęły do mego krocza żeby zasłonić je przed spojrzeniem jego czarnych jak smoła oczu. Przełamywałam się, by sprostać zadaniu i stać nieruchomo na baczność przez kilka minut, aż nie nacieszył się wyglądem mojego małego, dziesięcioletniego ciała, wypijając do końca swoją herbatę. Miałam wrażenie, że robię źle słuchając go, ale był Mistrzem, a wszystkich Mistrzów należy słuchać. Był też mężczyzną, a każda kobieta mężczyźnie musi być bezwzględnie posłuszna. Czy to nie była jakaś ironia, gdyż właśnie tego robić nie miałam? Te fakty w połączeniu z moją własną kulturą wyniesioną z domu pomogły mi zapanowywać nad wstydem, a umiejętność ta przydała mi się nieraz jeszcze w wielu innych trudnych sytuacjach. Z czasem nauczyłam się całkowicie zapomnieć o wstydzie i delektować się dziwnym, elektryzującym zjawiskiem, który wraz z wiekiem nasilał się w moim podbrzuszu sprawiając, że bliski kontakt z mężczyzną lub odsłanianie przed nim ciała mnie podniecało.

Mistrz Gao poprosił, bym przychodziła do niego zawsze raz w tygodniu o tej samej porze, jednocześnie zabronił mi komukolwiek o tym mówić. Robiłam to co chciał, bo nie widziałam powodów, dla których miałabym się nie słuchać swego mistrza. Czasem kazał mi stać i się nie ruszać, czasem zaś siadać rozkraczona na macie, bym mogła swobodnie palcami rozsunąć wargi sromowe i pokazać mu swoją norkę. Tę czynność powtarzałam potem w łazience, którą szczęśliwie posiadałam na wyłączność; siadałam wtedy przed lustrem i badałam, jak zbudowana jestem między nogami, próbując sobie jednocześnie wyobrazić, gdzie dokładnie wchodzi wąż, a którą dziurką wychodzą dzieci.

Pewnego razu wizyta u Mistrza Gao zakończyła się moim płaczem, gdyż po tym jak nakazał mi usiąść przed nim okrakiem, zaczął dotykać mnie t a m swoją bambusową laską. Momentami zadawał mi ból, kując mnie nieudolnymi próbami wepchnięcia ją we mnie. Kontrolujący mną strach sprawiał, że się odsuwałam, zaczęłam płakać, sama nie rozumiejąc do końca czemu, a on wtedy bił mnie tą laską po głowie, ostatecznie dając jednak za wygraną. Jego pieszczoty w ogóle mi się nie podobały, więc za wszelką cenę starałam się unikać z nim kontaktu.

Pierwszy rok w Klasztorze zleciał mi całkiem szybko, choć nie było łatwo z natarczywością Mistrza Gao, ani z nadążaniem za innymi chłopcami podczas treningów. Szybko zatęskniłam za lekcjami historii opowiadanymi z pasją przez Mistrza Po, zwłaszcza za słuchaniem o mitologii chińskiej, która była podobna nieco do Japońskiej, tak samo barwna i fantastyczna, pełna smoków. Zawsze lubiłam zaglądać sobie w wolnych chwilach do biblioteki, a następnie wyciągać zwój z legendami; najczęściej czytałam o Nefrytowym Cesarzu, którego uważało się za Smoczego Króla. Miał on pod swoimi rządami armię smoków, w tym również cztery główne smoki, które jednak w jego legendzie poświęcone były czterem kierunkom świata: północy, południu, wschodowi i zachodowi. Uwielbiałam wyobrażać sobie jak to Nefrytowy Cesarz ciekawski świata po którym nigdy nie stąpał, zszedł raz na ziemię prosząc, aby stawiły się przed nim najciekawsze zwierzęta zamieszkujące planetę. Wydały mu się nie tyle interesujące, co piękne, tak więc każdemu z osobna poświęcił jakiś znak zodiaku, które dzisiaj pomagają ludziom wyznaczyć im swoją życiową drogę. Zwoje stały się moimi jedynymi przyjaciółmi, bo choć mogłam liczyć na szczerą uprzejmość ze strony Mistrza Funga, nigdy nie komu nie potrafiłam zwierzyć się ze swoich problemów, a zapisane zwoje pomagały mi chociaż od nich uciec. W tym długim, otoczonym nijakimi ogrodami kompleksie budynków znalazłam dla siebie miejsce właśnie w bibliotece, choć cały Klasztor okazał się ciekawszy, bardziej urozmaicony niż mój dawny japoński domek.

Zgodnie ze swoim wcześniejszym postanowieniem obcięłam włosy, spróbowałam wtopić się w otoczenie, ale nigdy nie udało mi się przejąć zachowań chłopaków; były zbyt obrzydliwe, bym mogła w pełni być jak oni. Pomimo tego że obcięłam włosy każdy i tak mnie rozpoznawał, a to wszystko przez oczy, bo żaden Chińczyk czy Japończyk nie miał oczu jaśniejszych od koloru herbaty. Poza tym wszyscy byli ode mnie wyżsi, nawet ci młodsi mnisi; zdziwiłam się, że Chińczycy choć podobni do nas, Japończyków, wzrostem przewyższali nas o dobre parę centymetrów i gdyby nie obecność dzieci z Zachodu, byliby jedynymi tutaj wielkoludami. Czasem starałam się chodzić przy nich na palcach, żeby nie czuć, jak bardzo odstaję od reszty pod wieloma aspektami, nie robiąc sobie nic z bólu w palcach odzywającego się każdego wieczoru. Łzy wylewałam z siebie nie raz, a to z powodu nieuprzejmości kolegów, a to z uwag ze strony mistrzów; żaden nie wierzył, że zdołam kiedykolwiek osiągnąć wyższy poziom w Kung Fu, dlatego czasem, gdy nie miałam już siły biec za resztą, któryś z nich zabierał mnie do kuchni i kazał sprzątać podłogę mówiąc, żebym tu dokończyła swój trening. Omi który szkolił się indywidualnie szybko zaczął się pysznić i denerwować tym wszystkich innych chłopaków, w tym również mnie, lecz na szczęście wkrótce został od nas odseparowany, bo ktoś tak zdolny zasługiwał na osoby pokój w innym skrzydle. Między innymi też dla tej nagrody zdobycia dla siebie czterech ścian na własną wyłączność, pompowałam z siebie sił ile się dało, tonąc w własnym pocie, bólu, oraz zmęczeniu, a każdy siniak czy zbicie kończyny witałam z uśmiechem. Nie chciałam być słaba, nie chciałam być taka za jaką wszyscy mnie uważali, choć nigdy nie zechcieli mnie poznać. Pierwszy rok był trudny, ale potrzebny bym mogła dostosować się do rytmu nowego otoczenia, a tęsknota za domem stopniowo przestawała mi doskwierać. Potrwało trochę nim przywykłam do braku ojca i siostry. Z początku obecność samych chłopców była dla mnie atrakcją, nowością, ale wnet zrozumiałam, że nieco brakuje mi nieustającego trajkotania i ciągłego robienia dramatów z mojego powodu przez ojca czy siostrę. W nowym miejscu wcale nie miałam łatwiej, ale pocieszałam się myślą, że nienawiść którą darzy mnie płeć przeciwna wynikała z przekonań i nie była tak głęboko w nich zakorzeniona, bym nie mogła z nią walczyć; w domu cokolwiek bym nie zrobiła, zawsze pozostałabym matkobójczynią. W Klasztorze czas był moim sprzymierzeńcem, bo wraz z mijaniem miesięcy i moim dojrzewaniem, chłopcy zaczęli robić się dla mnie milsi, a nawet zapragnęli mego towarzystwa.

Z czasem nauczyłam się pewności siebie, a wszystko zaczęło się pewnego wieczoru, gdy to miałam jedenaście lat; zwabiona hałasem wymykających się po kryjomu chłopców z pokoju pod osłoną nocy, poszłam za nimi, skradając się niczym mała myszka; po raz pierwszy moje małe stópki do czegoś się przydały, bo podłoga ani razu pode mną nie zaskrzepiła. Zobaczyłam, jak chłopcy z mojego pokoju scalają się w większą grupę ze starszymi chłopcami w wieku nawet siedemnastu lat. Jeszcze starszych nie można już było w Klasztorze spotkać, gdyż ci uciekali z niego nie mogąc dłużej wytrzymać celibatu, albo byli wysyłani do innych Klasztorów dokończyć szkolenie na pospolitego mnicha; tutaj po osiemnastym roku życia mieli zostawać tylko ci, w których wykryto obecność smoka. Przekonałam się na własnej skórze, jak celibat działa na dojrzewających chłopców, ba! na Mistrza Gao też działał. Idąc więc dalej za grupą nie mogących spać mnichów, doszłam z nimi do piwnicy pod zachodnim skrzydłem Klasztoru, w którym przechowywane były alkohole, wykorzystywane do oczyszczania ran lub do składania w ofierze smoczym posągom. Chłopacy spotykali się tam o zmroku by popijać niewielkie jego ilości, którymi większość dawała radę upijać się do nieprzytomności; dziwiłam się, że żaden z Mistrzów nie odkrył jeszcze ginących zapasów trunków, bo lubili spotykać się tam czasem aż cztery razy w tygodniu. Schodząc za nimi do piwnicy od razu zostałam odkryta przez Chai Siyu, szesnastolatka o oczach blisko siebie osadzonych w kolorze ciemnych podnóży gór Song. Miał ciężką rękę oraz wredny charakter, a więc był wściekły z początku tym, że odkryłam ich sekret, ale przewidując we mnie groźnego przeciwnika, który mógłby o wszystkim donieść jakiemuś mistrzowi, pozwolił mi do nich dołączyć i zostać młodszym członkiem klubu. Ceną wstępu do ich męskiego rytuału miało być pozwolenie, by chłopcy dotykali mych piersi i pocierali mnie dłońmi między udami. Obecny tam również Raimundo oznajmił mi, że inicjacja chłopców polegała na skaleczeniu palca i łączeniu krwi, uznał wszakże ten obrzęd zbyt trudny dla dziewczyny. Kiedy Chai Siyu zbliżył się do mnie po raz pierwszy, niezdarnie rozpiął mi tunikę i położył spocone dłonie na mych malutkich piersiach. Widziałam, że był podniecony, gdyż drżał na całym ciele, ale nie patrzył mi w oczy, więc nie mogłam dzielić z nim tego przeżycia.

Przez ponad połowę nocy paliliśmy ognisko i w żelaznym kociołku podgrzewaliśmy alkohole, w tym japońskie sake, a gdy alkohol zaczynał wrzeć, dorzucaliśmy pokruszony imbir. Uwielbiałam, kiedy napój bulgotał i ekscytowałam się ciepłem, jakie ogarniało mnie w chwilę po wypiciu szklanki. Czasem chłopcy śmiali się z tego, jak potrafiłam nieraz wykrzywić minę z niesmaku, ale szczęśliwie szybko zaskarbiłam sobie ich sympatię, a macanie mnie przyczyniło się właśnie do tego, że stali się dla mnie milsi.

________________________________________________________

Nooo.... I co wy na to? :)