5. Wyścig po ostatniego smoka i płacz małej dziewczynki

Chociaż rosłam i z każdym nowym dniem byłam silniejsza zarówno fizycznie, jak i psychicznie, nadal pozostawałam dzieckiem, które nigdy nie zaznało miłości, więc nie raz zdarzyło mi się płakać wieczorami do poduszki. Były to łzy wylewane nie tyle z trudów fundowanych mi przez Klasztor, ale przez dokuczającą mi samotność. Wiedziałam, że nie jestem jedyną osobą tutaj, której jest smutno, że nigdy nie miała rodziny, a nawet jeśli to nigdy nie poczuła ciepła domowego ogniska w poprawny sposób. Nie wstydziłam się zatem płakać, wiedząc też, że skoro nie jestem jedyna, nie ma potrzeby bania się, że ktoś zechce uznać mnie za słabą. Płacz w Klasztorze był czymś aż zbyt naturalnym. Chłopcy czy to młodsi ode mnie czy starsi, płakali z samotności, z tęsknoty za domem, czy po prostu dlatego, że treningi były dla nich zbyt ciężkie. Pamiętam, że często płakałam też dlatego, że bałam się, iż jednak pomimo mych starań mając osiemnaście lat skończę jako wysyłka do Klasztoru w Tybecie, skąd nigdy nie zdołam uciec, chyba, że odbiorę sobie życie. Ale najbardziej dokuczała mi samotność i brak miłości. Nic dziwnego więc, że zaczęłam interesować się chłopcami, pragnąc ich towarzystwa, bliskości, nawet częściej zaczęłam wspominać seks uprawiany przez moją siostrę jednocześnie zastanawiając się, czy to właśnie samotność popycha dwojga ludzi w objęcia.

O swoim problemie odważyłam się porozmawiać z Clayem, który ze wszystkich chłopców był najmilszy. Co prawda nie lubiłam sposobu jego mówienia  oraz jego zapachu mleka, tak miał wielkie serce i ani razu mi nie dokuczył.

– Skoro nigdy nie poznałaś miłości, Kimiko, jak w ogóle możesz jej pragnąć? – spytał mnie otwarcie. Fakt faktem nie wiedziałam czym jest miłość, więc czemu czułam się samotna? Czego tak naprawdę pragnęłam? Olśniło mnie, że Clay ma zdecydowaną rację i płaczę pragnąc jakiegoś obcego, innego uczucia, nie wiedziałam tylko jakiego.

Mimo tej świadomości wiele razy budziłam się z przerażającym uczuciem pustki i od razu wiedziałam, że nowy dzień zapowiada się fatalnie. Nie rozumiałam, skąd bierze się ten ból. Wprawdzie miałam wspomnienia, lecz w tym momencie moje życie, choć nie było pozbawione celu, nie było interesujące i sądziłam, że słabo rokuje na przyszłość. Byłam jedną z nic nie znaczących dla świata dziewczynek, opuszczonych przez rodzinę, a jedyną rzeczą, która mnie wyróżniała był fakt, że zostałam więźniem Klasztoru Xiaolin. Dokuczały mi wahania nastroju, które nasilały się zwłaszcza przed krwawieniem. Byłam jedyną osobą w Klasztorze, która każdego miesiąca cierpiała z samej siebie. Pewnego dnia ogarnął mnie smutek tak głęboki, że nie miałam dość energii by w ogóle wstać z łóżka. Nie mogłam za nic zagłuszyć bólu i poczucia kompletnej bezwartościowości. Nie udało mi się wyrzucić z pamięci obrazu mojej pięknej siostry, ani uciszyć głosu krzyczącego na mnie ojca.

Po obiedzie lało jak z cebry, iż sądziłam, że niebo nad nami urwało się, roztrzepane, ciemne chmury pękły, a my tkwiliśmy pod wodospadem. Ciężkie krople deszczu rozbijały się o plac, na którym pomimo paskudnej pogody i tak, i tak musieliśmy się zjawić. Padało tak mocno, że w pewnej chwili zastanawiałam się, czy nas nie zaleje. Z obawą spoglądałam na niknący w tej gęstwinie kropel zarys pasma gór Song, prosząc, aby nigdy nie pękły pod sobą, bo możliwe, że były jedynym ogrodzeniem chroniącym nas przed wylewem rzek. Ponieważ przemokłam do suchej nutki siedząc na zewnątrz razem z innymi mnichami, dopadł mnie paskudny katar oraz kaszel, a wieczorem dostałam też gorączki. Nie miałam wyboru, musiałam siedzieć i wytrwać do końca w tej ulewie, gdyż akurat trwała walka starszych ode mnie mnichów; zwycięzca mógł liczyć na awans. Raimundo był jednym z walczących, więc obserwowałam go uważnie, ciekawa tego jak ma zamiar sobie poradzić, skoro mało przykładał się do ostatnich treningów. Brazylijczyk o dziwo dawał radę, jeszcze ani razu nie padł, a każdy atak przeciwnika blokował ze spokojem. Deszcz nie przeszkadzał mu ani trochę, jakby przywykł do walk w takich warunkach. W pewnej jednak chwili stracił równowagę i wywrócił się, padając z plaskiem na plecy; Chińczyk z którym walczył natychmiast położył nogę mu na brzuchu, by przytrzymać Raimunda przy ziemi. Byłam pewna, że to już koniec walki i mamy zwycięzcę, toteż nie rozumiałam, na co czeka Mistrz Fung, czemu wstrzymuje się z ogłoszeniem werdyktu.

Wnet niespodziewanie zerwał się potężny wiatr, który dął z taką siłą, iż musiałam złapać się siedzącego obok mnicha, bo wystraszyłam się, że odlecę. Zauważyłam, jak wiatr podrywa w górę przeciwnika Raimunda, a jemu samemu pomaga wstać. Z niedowierzania aż przetarłam oczy; wiatr naprawdę pomagał Brazylijczykowi, otrzepał go z kurzu, postawił spokojnie na równe nogi, na koniec ususzył, przeganiając deszcz. Wiedziałam, co to oznaczało, choć nigdy nie sądziłam, że to właśnie Raimundo Pedrosa będzie tym, który objawi smoka wiatru, i tym samym dołączy do Omiego. Jeszcze bardziej napaliłam się na rywalizację, jednak nie rozumiałam jak Raimundo zdołał załapać się na to szczególne miejsce u boku Mistrza Funga, skoro w ogóle sie nie starał? Co ja robiłam nie tak?

Czasu miałam coraz mniej, pozostały już tylko dwa wolne miejsca; mogłam zostać albo smokiem ziemi, albo smokiem ognia. Byłoby mi to obojętne którym, po prostu chciałam zdobyć to wyróżnienie. Denerwowało mnie patrzenie na Raimunda, który tym osiągnięciem chełpił się potem podczas kolacji, ale jakoś za nic nie mogłam odwrócić od niego wzroku. Zazdrościłam mu najzwyczajniej w świecie, nie chcąc pogodzić się z tym, że okazał się być ode mnie lepszym. Smarkałam, kaszląc przy tym i świdrując go spojrzeniem pełnym nienawiści. Nie była to jednak szczera nienawiść, bo dziwnym sposobem, gdy on spoglądał na mnie, po czym puszczał do mnie oczko, złość przechodziła, a ja zamiast odrazy zaczynałam czuć ochotę, by się z nim zaprzyjaźnić. Później zorientowałam się, że silniejsi ode mnie mężczyźni pociągali mnie, bo chociaż ja sama pragnęłam udowodnić wszystkim swoją wartość, poczucie bezpieczeństwa u boku kogoś potężniejszego sprawiało, że krew w moich żyłach zaczynała szybciej krążyć. Może właśnie też z ochoty trzymania się zawsze z najlepszymi pozostawałam członkiem Sekretnego Klubu, a nawet dyskretnie przejęłam dowodzenie.

Jeśli chodzi o spotkania w piwnicach to nigdy nie zapomnę zabawy, jaką dawało mi nastawianie chłopców przeciwko sobie, a zaczęłam to robić trzy miesiące przed moimi czternastymi urodzinami. W końcu nie musiałam długo czekać, by to oni zaczęli szukać mojego towarzystwa, i już nie dostosowywałam się do ich gierek, teraz to oni tańczyli, jak im zagrałam. By wypróbować swą władzę, nastawiałam właśnie jednych przeciwko drugim; okazywałam Raimundowi więcej przywiązania niż Yoshiemu i rozkoszowałam się ich rozpaczą i rywalizacją o moje względy. I tak jak przedtem oni w zamian za dopuszczenie do swych rytuałów pozwalali sobie na poufności wobec mnie, tak teraz ja pobierałam od nich pewnego rodzaju opłatę. Nóż z kości słoniowej do rozcinania listów mógł wystarczyć za chwile mego języka w ich ustach, złota rybka z nefrytu za dotyk mej dłoni na członku. Nieraz pomagałam też rozstrzygnąć chłopakom – czy to byli członkami Klubu, czy nie – który z nich ma największego.

Żałowałam tylko Liwei'a, który chyba darzył mnie najszczerszym uczuciem ze wszystkich mnichów. Nigdy nie chciał kupować moich względów, wolał bym sama okazała mu zainteresowanie, toteż próbował przypodobać mi się miłymi rozmowami i całkiem zabawnymi żartami. Pomimo jednak swoich starań szybko zaczynał mnie nudzić, bo niestety, ale nie gustowałam w zbyt grzecznych chłopcach.

W dniu moich czternastych urodzin postanowiłam, że przefarbuje sobie włosy na różowo, co tylko bardziej rozwścieczyło mistrzów, którzy i tak nie znosili, że w ogóle bawiłam się w farbowanie, jak i malowanie twarzy. Próbowali wpoić we mnie zasady pełnego zdyscyplinowania, bym to zawsze chodziła schludnie ubrania w xiaolińskim stroju, z twarzą czystą jak łza, a z włosami czarnymi niczym węgiel. Nie wolno mi było posiadać takiej swobody, toteż grozili, że jeśli jeszcze raz przefarbuję włosy, obetną mnie na łyso, co uważali, że powinni zrobić już dawno. Wszyscy poza Mistrzem Gao, który zawsze stawał w mojej obronie i zapewniał pozostałych mistrzów, że sam wybije mi to z głowy. Jak zwykle wyświadczał mi przysługę, ponieważ czuł, że wtedy ja poczuję się w obowiązku spłacenia swego długu i przyjdę do niego, by znów się przed nim rozebrać i wystawić na pieszczoty. Wiedziałam, że ten dzień był nieunikniony, a jednak starałam się go odwlekać jak najdłużej.

Dzień ten ogólnie nie należał do najszczęśliwszych, bo Clay, którego nigdy bym nie podejrzewała o to, tak jak Raimunda, okazał się trzecim smokiem, a jego żywiołem miała być ziemia. Nie mogłam wręcz uwierzyć w to, co się działo; zostało ostatnie wolne miejsce, a moi rywale jawili mi się jako kandydaci z o wiele większymi ode mnie szansami na jego zdobycie. Bałam się, że przegram ten konkurs i zawiodę samą siebie.

Jako za bardzo swobodna, zbyt nieposkromiona czternastolatka miałam też pewność, że choć byłam samotna na świecie jak sierota, marzyłam o powrocie do Japonii. Choć zostałam odrzucona przez rodzinę mego ojca, w głębi serca czułam, że moja ojczyzna nigdy tego nie uczyni. Należało tylko znaleźć sposób, by służyć jej i zdobyć uznanie, a wiedziałam, że mogę to osiągnąć zostając czwartym smokiem. Wieść o tym, że to Japonka, w dodatku dziewczyna, została smokiem ognia i będzie walczyć o dobro dla świata, rozniosłaby się raz dwa, a ja stałabym się symbolem, który posłużyłby feministkom w walce o równouprawnienie. Chiny mnie urzekły, ale marzyłam, by znów przyjął mnie pod swe skrzydła, kochał i cenił jedyny pozostały mi rodzic – Japonia.

Coraz bardziej kończył mi się czas; mistrzowie szaleli, biegając wokół pagod jak opętańcy, bo o to za ich życia objawiły się trzy smoki i może dożyją objawienia się czwartego. Niektórzy mówili, że to zły znak, że jest to zapowiedź mającego się niedługo przebudzić większego zła, ale i tak był to głos zagłuszany przez euforię wywoływaną przez smoki. Ekscytacja mistrzów odbiła się na psychice mnichów, również na mojej, bo w tym miejscu, gdzie rywalizacja potrafiła dwóch przyjaciół nastawić przeciwko sobie, popychała również niektórych chłopców do oszustwa, a mnie ogarniała furia.

Pewnego razu piętnastoletni mnich imieniem Gary, europejski chłopiec, którego nos również był tak wielki, że mnie brzydził i odpychał, nie dość, że spóźnił się na ćwiczenia na placu, to jeszcze przybiegł z krzykiem, jakby coś się paliło. I w sumie faktycznie coś się paliło, mianowicie jego mata. Zaalarmowany Mistrz Xu przerwał zajęcia, by sprawdzić, czy to o czym wrzeszczy Gary jest prawdą. Pobiegliśmy za nim będąc sami ciekawi całego zajścia oraz jego przyczyny. Jak się później okazało nie tylko mata Gary'ego paliła się ogniem, ale również maty z nią sąsiadujące. Gdyby nie szybka interwencja Mistrza Xu i Mistrza Funga, który w przypadku problemów pojawiał się z szybkością strusia, płomienie zostały natychmiast ugaszone. Zapytany o to Gary jak doszło do pożaru, który o mało nie kosztował ich wszystkich utraty całego owego skrzydła Klasztoru, zaczął jąkać się, bełkotać i zmyślać przy tym nagannie, że objawił się w nim smok ognia. Przecisnęłam się przez mnichów do przodu, by móc lepiej słyszeć jego historyjki, w którą uwierzyłam. Serce biło mi jakby było uderzonym gongiem, a do oczu cisnęły się przegrane łzy.

– Miałem sen, że uciekałem przed jakimś potworem, aż dotarłem do posągu smoka podobnego do tego, który stoi przed Lasem Pagod. W momencie uwierzyłem w swoją siłę, a spiąwszy się wycelowałem obie pięści w potwora. Wtedy obudziłem się nagle, bo poczułem, że dłonie mi płoną, choć nie czułem jakiegoś bólu. Wystraszyłem się oczywiście i niechcący podpaliłem swoją matę...

Mistrz Fung nie potrafił uwierzyć chłopcu, aczkolwiek Mistrz Xu zaczął mówić, iż to możliwe, bo nawet ostatnim czasem Gary zrobił niesamowite postępy i gdyby tak dalej szło, na pewno awansowałby na poziom drugi. Mimo wszystko jednak trzeba było sprawdzić, czy to co mówi Gary rzeczywiście jest prawdą, za nim zostanie przeniesiony do dalekiej części Klasztoru wysuniętej na północ, gdzie znajdował się osobny budynek, wzniesiony tuż obok okrągłej wieży, z osobnym placem, ogrodem i siedzibą dla mających szkolić czwórkę wybrańców Mistrza; obecnie Raimundo, Omi i Clay mieli tam swoje pierwsze w życiu wakacje, gdyż nie mogli zacząć treningu bez czwartego smoka. Mistrz Fung postanowił, że weźmie Gary'ego na prywatne medytowanie w ogrodzie; podczas tej medytacji miałby się przekonać, czy faktycznie chłopak jest ostatnim oczekiwanym wybrańcem. Ponieważ jednak Gary bezczelnie kłamał, stchórzył i nie zjawił się w dniu, w którym Mistrz Fung go oczekiwał, to go natychmiast skreśliło z listy pozytywnie podejrzanych. Nie ominęła go kara, musiał przez cztery miesiące sprzątać wszystkie toalety, jakie w Klasztorze się znajdują, a także przez rok spać na twardej podłodze. To jednak nie zniechęciło innych od prób przechytrzenia Mistrz Funga i uczynienia siebie czwartym smokiem. Niektórzy nawet zaszli tak daleko, że odważyli się pójść z mistrzem na medytacje; śmiałam się słuchając relacji, jak to jeden chłopak imieniem Yao zaczął improwizować w trakcie medytowania udawaniem, że dostał ataku jakiś konwulsji. Mistrz Fung nie dawał się nabrać, jak gdyby od początku swojej kariery mnicha wiedział, jak wygląda czwarty smok.

Tym długo oczekiwanym smokiem ognia byłam ja.

A wyszło to na jaw dziwnym trafem, gdy do moich piętnastych urodzin pozostało pół roku; byłam zdumiona, jak czas  w Klasztorze szybko leciał, jeszcze nie tak dawno bolałam nad niewiedzą, jak oddychać przez przeponę, a teraz z kolei trudziłam się z noszeniem niewygodnych staników, do których przyzwyczaiłam się po zbyt długim czasie. Pewnego dnia jednak, gdy nadal nie mogłam znieść stanika na sobie, doszła do mnie wiadomość, że Mistrz Gao mnie oczekuje. Ten człowiek oczekiwał mnie przez cały czas, wiedziałam o tym i nie chciałam iść, bo wiedziałam, co mnie czeka. Przyszedł jednak po mnie Mistrz Xu, który jeszcze osobiście mnie do niego zaprowadził. Musiałam się posłuchać, toteż poszłam i weszłam do pokoju Mistrza Gao. Spojrzeliśmy po sobie w milczeniu i poczekaliśmy, aż zostaliśmy sami. Wtedy Mistrz Gao podał mi małe pudełko.

Otwarłam pudełeczko i na wyściółce z ciemnozielonego jedwabiu znalazłam ułożone obok siebie, wyrzeźbione z drewna fallusa i pochwę. Pokazał mi, jak oba kawałki wpasowywały się w siebie, tworząc splątaną jedność. Od wieku dziewięciu lat wiedziałam, w jaki sposób łączą się ciała kobiety i mężczyzny i roześmiałam się głośno na myśl, że staruch umyślił sobie nauczyć mnie czegoś nowego równie archaiczną demonstracją. Mistrz Gao śmiał się wraz ze mną.

– Nie wstydź się, mała Kimiko – orzekł. – Jesteś wystarczająco dorosła na poznanie tych spraw. Może kiedyś, po skończeniu dwudziestu lat opuścisz Klasztor i poznasz radość posiadania męża, lepiej więc, byś wiedziała, jak to jest, jak działa seks, zamiast iść do niego wystraszona i niepewna.

Milczałam, tymczasem Mistrz Gao odłożył drewniane akcesoria do pudełka i odstawił na podłogę.

– Podaj mi dłoń, Kimiko – nakazał.

Wziął moje palce do ust i po kolei je oblizywał, aż dłonie lepiły mi sie od jego śliny. Potem wsunął je sobie pod tunikę, przytaknął do członka i jęknął, gdy zacisnęła uchwyt. W przeciwieństwie do na przykład Raimunda, wyposażonego  w o wiele grubszy w obwodzie organ, miał interes cienki jak młody pęd bambusa.

Mistrz Gao zacisnął rękę na mej dłoni i obiema jął gładzić członka. Po, jak się wydawało, trwającej całej wieki chwili, kiedy narząd wreszcie nabrał objętości, starzec poprowadził mnie do swojego łóżka, kazał się rozebrać i położyć. Bez słowa protestu zrobiłam, co chciał, mając złe przeczucie. Jego żądza jednocześnie fascynowała mnie i napawała wstrętem. Podobało mi sie uczucie bulgoczące w moim ciele niczym imbirowa sake. Brzydziły mnie ryby oddech i zwiotczałość skóry Mistrza Gao, jednak czułam się podniecona tym, że wreszcie będę uczestniczyć w "znanym" mi rytuale. Wiedziałam, co się szykuje. Zastanawiałam się, jak mam się zachować; czy mam zamknąć oczy, leżeć nie ruchomo, odzywać się? Pamiętam, że moja siostra piszczała dziwnie, czy ja też powinnam? A może nawet nie będę tego kontrolować i będzie to wychodzić samo ze mnie? Było tyle pytań i zero odpowiedzi. Nim się zorientowałam, trzęsłam się jak galareta i zrozumiałam, że tak naprawdę wcale nie wiem co mnie czeka i co będzie potem.

Uniósł tunikę i wszedł we mnie w pozycji siedzącej; wpychał się powoli, nalegał, bym sie rozluźniła. Gdy w pewnej chwili okazałam trochę sprzeciwu, jakby nagle to, co się działo, przestało mi się podobać, warknął, żebym się uspokoiła, co też uczyniłam. Na jakiś czas.

W pewnym momencie pochylił się i wsunął mi język do ust. Kiedy w końcu, ciężko oddychając, zbliżył się do szczytu, wepchnął się głębiej, niż wydawałoby się to możliwe, a jego jęki przypominały niekończący się, nieprzerwany pomruk, jakby umierał w agonii. Przeszył mnie ostry ból. Byłam zaskoczona, bo nie pamiętałam, aby moja siostra narzekała podczas seksu ze swoim chłopakiem; nawet nie chlipnęła.

– Lepiej, że to ja, Kimiko – oświadczył stary; zszedł z łóżka i natychmiast doprowadził się do porządku, poprawiając swoją tunikę. – Obszedłem się z tobą łagodnie, co jest rzadkością w dzisiejszych czasach. Mogę cię zapewnić, że już nigdy cię nie będzie bolało.

Na prześcieradle została maleńka kropla krwi i Mistrz Gao dodał, że powinnam być dumna, gdyż jest to dowód mojej kobiecości. Zrobiłam się dziwnie smutna, bo pomimo bólu sam akt sprawił mi przyjemność, choć gdyby pozwolono mi na wybór pierwszego "kochanka", nie zdecydowałabym się na Mistrza Gao. Ubrałam się w milczeniu. Zrozumiałam, że utraciłam cnotliwość, coś, co było cenne, wartościowe i w momencie zrobiłam się na niego ogromnie zła.

Niespodziewanie uderzyłam go, nie wkładając w to zupełnie jakiejś większej siły, lecz mimo tego Mistrz Gao upadł, a gdy podniósł się z powrotem, spojrzał na mnie, jakby to miał przed sobą nie czternastoletnią dziewczynkę, a Smoczego Króla z legend we własnej osobie. Instynktownie spojrzałam na swoje dłonie i jednocześnie krzyknęłam przerażona, widząc, że się palą. Wybiegłam z pokoju jak opętana, a moje wrzaski postawiły wszystkich na równe nogi. W mgnieniu oka mnisi i mistrzowie wyszli na zewnątrz ciekawi, dlaczego jedyna w tym Klasztorze dziewczynka krzyczy, jakby działa jej się jakaś straszliwa krzywda. Po chwili usłyszałam również ich krzyki, ale nie przestawałam biec dookoła, wreszcie zaczynając turlać się po ziemi, próbując zgasić okalające moje ciało płomienie. Po paru minutach padłam zmęczona na ziemię, oddając się płaczu. Leżałam i płakałam tak przez długi czas, nikt wokół nie odważył się do mnie podejść, nikt oprócz Mistrza Funga, który nie potrzebował żadnych dowodów na to, by kucnąwszy przy mnie, powiedzieć:

– Wiedziałem, że to ty będziesz smokiem ognia, Kimiko.

Kiedy spojrzałam w jego szare oczy, w których odbijał się cały wiek jego ciężkiego życia, uspokoiłam się, a ogień całkowicie zniknął. 

__________________________________

Rozdział miał być w poniedziałek, ale udało mi się napisać go wcześniej :) Zasługa chamiko pisarek! Mam nadzieję, że rozdział mimo wszystko się podobał. Teraz będzie już tylko fajnie :)